Lieve Glenn Het is herfst en t is goed te zien. De bladeren verkleuren om vervolgens van de boom te vallen. Het gaat goed met ons. Vind je niet? We leven gewoon. Sober. Niet teveel bijzonders want daar hebben we al even geen trek meer in. Hier zijn de bijzondere dingen klein en normaal niet noemenswaardig. Gewone dingen. Hoe we t liefste leven. Jammer genoeg zijn er mensen die zich druk kunnen maken. Zich drukmakend over jouw woordenschat. Iedere keer als ik probeer ze als een half bezopen moedereend met klapperende vleugels van je af te slaan, des te groter zij de kans achten zich een soort aan jou te verschransen. En ik zit me hier een partij blij te wezen. Dat ik jouw moeder mag zijn. Dat je niet dood bent gegaan, toen je dieper dan diep bent gegaan. Blij om wie je bent. Dat ik jou begrijp en ik weet hoe ik jou kan snappen en wij daarin onze eigen weg hebben gevonden. Ik kan me niet druk maken over iets waarvan ik overtuigd ben dat je het ooit gaat doen. Op je eigen tijd.
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)