Lieve Glenn
Oja, dus zo voelt dat. Mama zou het bijna zijn vergeten. Dat ik na een tijd in een vreemde wereld terugkom en me afvraag wat ik er doe. Waar het ook alweer over ging en of ik de koetjes en kalfjes, de letterlijke gesprekken daarover, ooit nog es leuk ga vinden. Of ik ooit weer in het leven, waarin de wereld gewoon maar doordraait kan terugspringen. Een buitenaards wezen...
Mama weet t antwoord wel. Natuurlijk gaat het lukken. Maar dit is wat 10 dagen UMCG teweeg brengt. Alsof een mens is geïntregeerd is in de andere wereld. Bijna buitenaards. Een wereld waarin we soms hard huilden, omdat we jou achterlieten voor de operatie of omdat je eerst hard moest huilen voordat je in slaap viel om vervolgens de afdeling af te gaan omdat we zelf ook moeten eten. Of waarin we hard lachten, omdat je zelf je hartslag had kwijtgemaakt op de monitor door er hard op te rammen, zonder dat een mens t zag. Een wereld waarin we grinnikten, omdat de zuster van de oudere garde nog nooit had meegemaakt dat er een kindje op de afdeling lag met een gecreëerd ASD.
Het is alles behalve normaal. Logisch dat ik me zo voel. Mama moet aarden. Letterlijk landen.
Desondanks speel jij lekker en zet je t huis op zn kop. Als de normale Glenn ;-)
Daarom komt t extra snel goed!
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten