Life may not be the party we've hoped for but while we are here we should dance ... Nee, ik wil hier geen treurig verhaal van maken. Zeker niet omdat het leven meer bestaat dan alleen uit dat. Ontkennen kan ik het ook zeker niet. Ik zoek ook al langer naar woorden om dit te kunnen verwoorden, ze leken er gewoon niet te zijn. Ik wilde altijd een moeder zijn die ik in gedachten had, maar dan moet juist dat soort kind wel bestaan. En dat is t 'em juist. Hij bestaat niet. Een gezond kind. Een kind dat volgens de lijnen meegroeit en gewoon in het (mijn) plaatje past. Meteen voel ik me schuldig. Want welk kind doet dat perfect? Ik zal ermee moeten leren dansen. Het leren omarmen. Het brengt ook mooie dingen met zich mee. Het loslaten van mijn eigen verwachtingen, mijn eigen beeld. Meevaren op de golven die het leven mij te bieden heeft. Ik vind het moeilijk, want zo gaat dat al even, dat er dingen gebeuren waar ik niks over te zeggen heb gehad. Een stel danspar
Pluis, zoals ik mijn bijzondere oudste noemde, met zijn schattige pluizige haartjes van toen hij nog een baby was. Later kwam er een dochter bij, met dezelfde pluizige haartjes :)