Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Liefste Glenn Soms lijken de dagen al zo 'normaal' te worden dat je mams eigenlijk niets weet te schrijven. Heerlijk is het om met je te knuffelen en met je te lachen. En je uiteindelijk je ontspannen zien slapen. Mama sleept je inmiddels overal mee naar toe! Maar ondertussen... Van de week vroeg de dokter van het consultatiebureau of mama trots is..trots? Ik keek haar vragend aan. 'Ja, trots dat je zelf aan de bel hebt getrokken en naar de huisartsenpost bent gegaan?' zegt ze. 'Geen idee, ik weet het eigenlijk niet' zeg ik haar. BAM. Mama beseft weer dat het niet langer had moeten duren voor dat ze aan diezelfde bel trok. En de tranen stromen alweer over m'n wangen. En toch..door alle tranen heen, is er ruimte voor blijdschap. Door alle boosheid heen is er ruimte om te genieten. Door alle onzekerheid is er ruimte voor dankbaarheid. Al zijn die momenten soms kort, ze zijn er en ze zijn er altijd geweest! Ik had jou, ondanks dit alles lieve Pluis, voor ge

'Zomaar' 'n praatje Hoe oud is ze? Of hij denk ik? Ik zeg ' hij is 11 weken'... 'Ohh wat een kleintje' zegt de vreemdeling. Je moest eens weten, dacht ik met een glimlach. 'Hij is van ver gekomen en heeft al heel wat meegemaakt'...vertel ik de vrouw. 'Gaat het nu goed?' Vraagt ze. 'Het gaat de goede kant op' antwoord ik de vrouw. Lieve Glenn Het is weer een mooie dag vandaag. In allerlei opzichten. De zon schijnt, er waait een klein briesje en jij doet het zo goed. Op onze route naar de weegschaal door het ziekenhuis betrap ik mezelf op een brede glimlach. Mama is blij en trots, want je bent inmiddels een 8 ponder. Je gaat zo vooruit! Dat mama het niet vertrouwde van het weekend en we weer bij de huisartsenpost waren, staat in schril contrast met wat ik nu voel.  Dat ik het gevoel van onzekerheid nog zal houden, is iets waar ik me aan over zal moeten geven. Mama is haar doortastendheid en daadkracht wat verloren. Het m