Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Lieve Glenn Ik weet nog wel, dat ik nog niet zolang geleden dacht: 'hoe gekker hoe beter'. Alles wat ik deed, moest afwijken van hoe een ander dat deed. Burgerlijk zijn leek me het toppunt van een suf leven (wat je dan ook onder burgerlijk mag verstaan) Mijn leven is immers altijd al wat 'ongewoon' geweest. Die lijn wilde ik blijkbaar graag doorzetten. En dan. Dan komen er toch dingen op je pad die je niet echt voor mogelijk had gehouden. Ongewone dingen, die ongewone dingen met je doen, die je iets laten voelen, wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Nu weet ik de keerzijde. Hoe het anders kan. Zowel de goede als slechte kant. En mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn, met deze nieuwe ervaring. Het leert me iets over mezelf. Ik kan meer liefhebben dan ooit. Meer van degenen die er toe doen in mijn leven. Van papa meer dan ooit. Van jou. Mijn kleine lieve mannetje ♡ Het leven kan daarom niet zonder het goede of slechte. Dan had ik niet geweten wat ik nu weet. Doe

Lieve Glenn Laat ik maar eens beginnen om weer eens te zeggen hoe trots ik op je ben. Langzamerhand wordt je steeds groter. M'n hart wordt steeds groter. Al is dat gek gezegd, vanwege jou vergrootte hart.  Maar je bent niet ziek meer. Iets waar ik mezelf nog vaak even om moet knijpen en dan te voelen dat t echt waar is. Lief ventje. Tranen van dankbaarheid  rollen over m'n gezicht. Blij dat ik jouw moeder mag zijn! Dat komt door jou Dat komt gewoon door jou je hart zit heel dicht bij mij jou hart zit heel diep in mij -Guus Meeuwis- Voelen. Mama's gevoelsleven heeft een grote wending gemaakt. Het leven heeft me, ondanks alle sores iets gebracht, waar ik van tevoren geen weet van had, maar wel vaak over nadacht hoe t zou zijn, dat 'zijn'. Ik mag voelen. Ik mag zijn. Dus ik mag er zijn. Zonder enige opsmuk. Ik hoef t niet mooier te maken dan het is. Want ik doe er toe. Daarmee strijd ik niet meer tegen mezelf. Het zelfvertrouwen komt langzaamaan terug. Wat een k

Liefste Glenn Er wordt weleens gezegd: blijdschap en verdriet ligt zo dichtbij elkaar. Mama kan dat wel beamen. Zo kun je t ene moment bijna uit je vel springen van vreugde en het andere moment huilen. Huilen van verdriet. Bijzonder is 't, hoe snel  het kan afwisselen. Wat een half jaar. De emoties wisselden zich zo snel af. Tijd om aan te passen was er niet. Mezelf eraan overgeven was de enige optie. Jouw leven en mijn gevoel overlaten aan dat wat groter is dan ons zelf. Ik weet niet hoe ik het wil noemen, maar t voelde als geen andere keus, wat ik verschrikkelijk vond. Als in een hevige bevalling. Deze week is ook weer zo'n week. Een bevalling op zich. Drie dagen achtereen. Het wonder van een nieuw leven. Een mensje, gekoesterd en zo welkom. Vol liefde ontvangen! Een veel te snelle en vroege dood, van een van onze naasten. Een lief mens met een hart van goud. Vandaag was het tijd om haar boek te sluiten en het te bewaren in mijn hart. Hoe kostbaar is het leven! En hoe fra

Lieve jij Het was een gewone dag vrijdag. Ik deed m'n ding. Afspraken werden nagekomen. Verplichtingen uitgevoerd. Er werd gewerkt. Een normale dag. Zo leek het. Het nieuws dat jij werd opgenomen in het ziekenhuis en moest vechten voor je leven, sloeg in. Als een bom. Mijn wereld stond stil. De angst voor verliezen kwam in noodvaart mn hoofd weer binnendenderen. Ga niet weg. Blijf hier... Er zijn nog zoveel mensen die je nodig hebben. Je bent nog veel te jong! Ik denk aan de bakken koffie die ik zo nu en dan kwam halen bij je. Kletsen over van alles en nog wat. Ik hoor je nog lachen. En nu. Nu is dat voorbij. Het kan niet meer. Je hebt de strijd moeten opgeven. Wat een verdriet. Zo onverwachts. Een blauwe lucht die plotseling zwart werd. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Het is te groot. Je zult gemist worden! Ik zal je missen. Ik hoop dat je daarboven een mooi plekje zult vinden. Rust maar zacht. De wereld zal nooit meer t zelfde zijn.  En telkens weer zullen we je te