De nacht verloopt onrustig. Mama kolft nog een keer en ging toen naar bed. In bed bedenkt mama dat de vaatwasser nog aan moet. Terug naar beneden. Terug in bed. Pap en mam troosten elkaar. We hadden dit niet zien aankomen.
Om 6u gaat mama's wekker weer. Tijd om te kolven. Vijf keer per dag, alsof het niets was. (Heb ik uiteindelijk een half jaar volgehouden) Ik loop als een kip zonder kop rond. Eigenlijk wil ik meteen naar het ziekenhuis. Naar mijn kleine man. Snel douchen. Een was in de machine. Het was zo al 9u.
Lieve Glenn
Als we arriveren op de kinderafdeling, vertel ik de zusters trots als dat ik ben, dat wij de ouders van Glenn zijn. Je bent inmiddels verhuisd en ligt nu vlakbij de balie op een kamertje. Alleen. Nog steeds aan de monitor.
Er kwamen twee co-assistenten om jou te beluisteren en te checken. Mama vraagt zich af wat er gaande is. Het is uren wachten en de tijd lijkt stil te staan. Papa gaat met je mee om een röntgenfoto, van je hartje en je longen te laten maken. Ook komt er iemand anders langs, om een ECG te maken. Al die plakkers op je lijfje. Er bleef niet veel ruimte onbespaard. Mama zag het allemaal met lede ogen aan. Gelukkig kon ik met je knuffelen. En je troosten.
De symptomen waarvoor ik gister hier met je kwam, leken wel flink toegenomen. Je ademhaling klonk verontrustend. Je huilen was niet wat t geweest was. Je leek zo oncomfortabel. Het was vreselijk om aan te zien. Mama had constant de tranen in haar ogen. Zo oneerlijk allemaal!
De arts had al aangegeven een plan van aanpak samen met het UMCG te willen maken. Er waren tekenen dat het bloed in jouwn kleine lijfje de verkeerde kant op stroomde. Maar van hoe en wat konden ze niet veel zeggen. Ze hebben er immers de apparatuur niet om verder te kunnen kijken. Er werd een infuus aangeprikt. Mama kon het niet aanzien. (Naalden zijn namelijk vreselijk)
Na uren wachten, huilen, nog meer wachten en nog meer huilen, wordt er besloten dat jij voor verder onderzoek naar Groningen moet. Toen ging het snel. Er werd een babylance besteld. Pap en mam overlegden wat we gingen doen. Mama zou mee in de ambulance. Papa zou dan alleen moeten rijden, wat ook geen pretje is.
Het verlossende woord was daar. De arts zou met jou in de ambulance gaan. Papa en mama konden samen naar Groningen.
Mama wilde jou zelf in de couveuse leggen. Je zou het lekker warm hebben daarbinnen. Je werd weggereden. Ik zie het nog zo gebeuren. Met wildvreemden. Ik kon niet anders dan het alleen te aanschouwen....
Thuis hebben we onze spullen gepakt. Tijdens jouw verblijf in het ziekenhuis, konden wij in het Ronald McDonaldhuis verblijven. De buurvrouw zou op poes passen. Kleren voor jou vond ik eigenlijk niet nodig. We zouden waarschijnlijk toch alweer morgen naar huis mogen.
Rond achten arriveerden we in het ziekenhuis. Wat een immens gebouw. Het was er uitgestorven, op een paar mensen na. We zochten onze weg. Ik ben nogal onrustig. Ik wil zo snel mogelijk naar je toe.
We zochten verkeerd. We moesten naar de 3e ipv de 2e verdieping. Kinder intensivecare Groen. We werden nog even gevraagd te wachten. (Wachten?? Op mijn eigen kind??) Wat we daar zagen. Veel dokters rondom jouwn bed. Verpleegkundigen erbij. Mijn kleine man in zn blootje, met alleen nog een luier aan. De kindercardioloog die een echo aan het maken was. We kregen niets te horen over jouwn toestand. Daar zou later mededeling over worden gedaan. Door alle geheimzinnigheid werd mama nog onrustiger. Papa vroeg nog of het met een gat in je hart te maken kon hebben. Ze kon zeggen dat dat niet zo was, maar dat t goed te verhelpen zou zijn. Oh dacht mama. Pil erin en hup naar huis!
Niks leek minder waar....
De diagnose sloeg in als een bom. Totale abnormale drainage van de longslagader. In de ergste vorm. Het betekende dat je de linkerlongslagader zou missen onder je hartkamer met zeer minimale overlevingskansen. Mama kon niet anders dan huilen. Maandag 12 mei zou je geopereerd worden. Het zou een zwaar traject worden met veel terugvallen...
We moesten haast maken. Want anders zou er niemand zijn die ons kon inchecken in het RMH. De zuster liet ons vanuit het raam zien waar het was.
Ik kon niet met je knuffelen. Je vastpakken om je te troosten. Het zou je teveel energie kosten. Het mocht niet van de verpleging. Hartverscheurend. Mama nam met tegenzin afscheid van jou. Mijn lieve kleine vent. Zo klein en hulpeloos. Overgeleverd aan iedereen dan zijn eigen mama..
Op de route erheen kon mama niks anders als huilen. Ik vond het zo oneerlijk. Zo verschrikkelijk oneerlijk. Hoe konden ze jou dat nou aandoen! Ik wilde naar huis en dat mocht de hele straat weten. Lekker in bed of op de bank. Daar hoorden wij thuis.
Het gesprek tijdens het inchecken leek aan mama voorbij te gaan. Weet alleen dat de vrijwilligster een pakje sigaretten liet vallen..(mama de vervent exroker kon deze beter niet in handen krijgen)
De hele avond was onrustig. Papa heeft wat dingen opgeruimd. Natte was opgehangen. Familie en vrienden geinformeerd.
En mama. Mama kon niet stoppen met huilen. (Had verdomme ook nog geen paracetamol meegenomen)
Weltrusten lief. En knijp er asjeblieft niet stiekem tussenuit...
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten