Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Met de regelmaat van dat ik van je hou gaat de zon op en onder De vanzelfsprekend- heid die dat lijkt is eigenlijk gewoon een wonder ~ Lars van der Werf Gisteren gebeurde er iets. Iets waarvan de aarde even schudde. Rillingen gingen over lijven. Een ontzagwekkend verdriet die het met zich meebrengt. De ouders waarvan de kinderen er opeens niet meer zijn. De grootste angst van menig moeder, menig vader. De mijne. De rouw voor eeuwig. De liefde voor eeuwig. Niets is zo aanwezig als het kind dat gemist wordt. Nooit meer hetzelfde. In één ogenblik alles veranderd. Gewone dingen. Een kusje, een aai over je bol. Een glimlach. Die goede grap. Elkaars aanwezigheid. Het bij elkaar kruipen in bed op een zondagmorgen. Alle eerste keren. het eerste lachje. Het eerste stapje. Die van school. De eerste keer spelen met een vriendje. Het 's avonds naar bed gaan. Je kindje tevreden zien liggen slapen. Of gewoon de was. Met al die kleren. Misschien wel met die ene broek. Die ze net ze