Verhalen over ons alledaagse leven. Zo gewoon dat het bijzonder is.

Toen ik mijn (veel te dure) Pilea stekje ergens vorig jaar ophaalde was ik zo blij als een kind. Een heuse baby in huis. En dat terwijl ik zelf zwanger was van baby Livia. Het voelde toch wel speciaal. Iedere week keek ik uit naar nieuwe blaadjes. Misschien zou ze zelf ooit moeder kunnen worden en mij voorzien van haar baby's. (Nog meer groen in huis!) Maanden verstreken en het groeien bleef uit. Ik baalde er een beetje van en zoals dat dan gaat werd ze een beetje verwaarloosd. Baby Livia werd geboren. Onze kraamhulp ('onze vaste' zei ik pas gekscherend tegen Herwin, ze was er immers bij Glenn ook) een dijk van een vrouw en hoe ze mij redde met mijn baby, zo redde zij ook mijn arme baby pilea. Ze stond gewoon veel te donker. Dat ik daar zelf niet aan gedacht had, want toen ze lang en breed vertrokken was, begon ze flink te groeien. Het is maar een plant, al staat ze wel een beetje symbool voor het nieuwe leven wat ons werd gegeven. Hoe we van het donker naar het lich