Lieve kleine vent,
Vandaag lag er een kaart in de brievenbus. Voor kerst en het nieuwe jaar. Mama moest best lachen. De boodschap vertelde iets over een rustig en liefdevol 2014.
Ik wenste dat ik dat jaar nog mee mocht maken en iemand kon vertellen wat er zou gebeuren. Een beetje voorbereiding, op dat wat komen zou. Ja, dat was leuk geweest. Een briefje ofzo, met een of andere tekst, als deze
'Geachte mw Bonhof,
We weten dat je al veel voor de kiezen hebt gehad, maar uit onze administratie blijkt dat de ellende die er nu aankomt, alle records zal breken.
Mvg de boekhouder van het jaar 2014'
Helaas werkt dat natuurlijk niet zo. Het is wat het is. Onomkeerbaar.
Terugkijkend realiseer ik me maar al te goed dat het allemaal niet mis is, dat wat er allemaal gebeurd is. Een kind op de wereld zetten is al een belevenis op zich. Een achtbaan van hier tot aan de hemel en weer terug, met glitters en mooie vergezichten. Een looping waar je vlinders van krijgt.
En dan ineens rijd je met datzelfde karretje door een glazen raam. De glassplinters snijden door je lijf. Het karretje gaat alle kanten op, op onverwachte momenten, soms snel, soms langzaam. Mezelf moeten overgeven aan het onbekende.
De angst heeft zich als ongenode gast in mijn huis genesteld. De machteloosheid, die ik heb gevoeld. De boosheid.
Blijkbaar was het nodig. Ik snap nu dat er geen boekje is voor iets wat er zo heeft ingehakt. Iedereen doet dat op eigen unieke wijze. Het loslaten van onbegrip van anderen. Je bent er immers nog. Het zijn, waar ik het eerder over had. Ik volg mijn eigen pad, met mensen die mij vanaf de zijlijn met liefde aanmoedigen. Dat voelt als n warm bad.
Mama dankt op haar blote knieën dat jij er bent. Ik mag iedere dag van jou genieten, hoe moeilijk dat soms ook is. Het is er en dat voel ik tot in t diepst van iedere vezel van mijn lijf.
Op naar 2015. Zonder briefje, maar met liefde in ons hart en een zo open mogelijke blik. 'Wat de toekomst ook brenge moge'
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten