Doorgaan naar hoofdcontent

Sneltrein

Liefste Pluis

Dat was vanmorgen ook wat bij de kapper in het ziekenhuis. De kapster had een slechte dag geloof ik en moest even flink klagen. Alles was niks en haar leven leek ongelooflijk zwaar. Je mams heeft er smakelijk om kunnen lachen en heb haar maar niet gevraagd om te ruilen. Mijn haar zit in ieder geval wel weer goed :)

Vandaag heb ik niks te klagen. Die twee arterielijntjes uit je lies zijn eruit en ook je katheter is eruit gehaald. Nu die 'versiering' weg is, maakt dat je weer kaal bent. Niet dat het erg is, maar mama kan het alweer niet meer bijbenen, zo snel als het allemaal gaat. Weer die gekke sneltrein, waar we dit keer wel van weten waar die zal stoppen. Mijn hoofd duizelt ervan! Ik voel mij zo anders als in het begin. Mijn boosheid maakt weer plaats voor een beetje hoop. En de hoop maakt dat ik weer dichterbij je wil zijn en staan. Ik mag je weer vastpakken en met kleine stapjes vooruit lopen. De angst voor de toekomst maakt plaats voor genieten van jou in het hier en nu. Wat een intens gevoel van geluk is dat!

Nog een stap verwijderd van de 'gewone' kinderafdeling. Mama begon het net gezellig te vinden op de kinderIC. Kunnen we strakjes samen afkicken :)

Gister keek ik naar jou en je paps. Wat lijk je op hem! Zelfs je haarlijn is identiek aan dat van hem. Mijn twee heerlijke mannen. Wat gloei ik van trots! 

Nog even volhouden lieverd! En dat kun jij! Mijn kleine bikkel ♥

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. pa3ecu23 mei 2014 om 14:31

    Gefeliciteerd met deze belangrijke dag.
    Fijn te lezen dat het tij zich ten goede heeft gekeerd.

    Liefste Groeten
    Henny en Ruud

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...
1 reactie
Meer lezen