Doorgaan naar hoofdcontent

Eindelijk thuis

Liefste Glenn,

Zo'n aparte 2e pinksterdag heb ik nog niet meegemaakt. Jij bent gewoon weer thuis! Zoals het hoort. Bij je paps en ik. Dat het nog niet echt tot me doordringt is een ander punt. Dat ik toch echt weer het vertrouwen in jou moet terug vinden is iets wat zeker is.

Vanmiddag had ik je alweer even in je bedje gelegd. De babyfoon stond aan. Na 10 minuten was je alweer beneden. Mama houdt je nog maar even in haar buurt. Niet te snel en teveel ineens willen :) Net als het genieten. Er is zoveel gebeurd in die 5 weken. Het is teveel geweest. Soms ben ik mezelf even kwijt en ook mijn gevoel lijkt soms de buurt in te zijn. Ik voel me soms leeg. Het zijn de laagjes die er een voor een af zullen vallen. Wil mijn tijd nemen, mijn gevoel volgen en dus dichtbij mezelf blijven.

Lieverd, zonder alle lieve berichtjes, steun en bezoekjes van iedereen, was mama er heel anders aan toe geweest. Het is fijn om te weten dat er aan ons gedacht is door heel veel mensen :)

Ik kijk alweer uit naar vannacht. Dat jij om je fles jengelt terwijl mama met hangogen je fles ophaalt.
Ik heb je gemist lieve Pluis. Ik heb ons gemist! We zijn weer compleet ♡

Ik hou van jou

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. ankie snel9 juni 2014 om 14:29

    Van harte gefeliciteerd en nu genieten

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Unknown9 juni 2014 om 14:47

    Aaah wat ontzettend fijn om te lezen, geniet samen van de kleine man, ook 's nachts! Heb je blog tot nu toe met heel veel belangstelling gelezen en ben zo blij voor jullie dat hij nu al weer thuis is. Niets is vanzelfsprekend, zo blijkt maar weer eens en het is zo geweldig om te lezen dat Glenn zoveel kracht in zichzelf heeft, met support van z'n paps en mams en alle lieve familie en vrienden! Ik hoop dat jullie, z'n paps en mams, heel snel alles achter jullie kunnen gaan laten en alle narigheid van af kan laten glijden. Heel veel liefde en goeds toegewenst vanaf deze kant uit Nijbroek, van de Pannekoekies

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Johan en Margriet12 juni 2014 om 00:07

    Wat een heerlijk nieuws Geertje en Herwin! Wat fijn dat ie weer thuis is. Het zal jullie alle drie inderdaad nog een lange tijd kosten voor je er samen weer helemaal bovenop bent. Neem de tijd die je nodig hebt en weet inderdaad dat er veel mensen mee leven. En voor jullie bidden...!
    Lieve groet, Johan en Margriet

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you
1 reactie
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!
4 reacties
Meer lezen

dingen die me bezighouden #18

1. Hoe doen mensen t toch? 'We gaan er weer iets moois van maken hoor, deze 2e lockdown!' Ik hoor het met enige bewondering aan en tegelijkertijd een soort van afgrijzen. Bah! Hoe kun je dit nou een mooie tijd noemen... 1.b Ik zal dan vast een beetje jaloers zijn. De laatste weken en maanden waren op z'n zachts geen pretje. Veel stress en zorgen (voor) was het hoofdthema. Nu de rust enigzins terugkeerde namen angst en paniek en donkere gedachten het over. Een logisch gevolg maar alles behalve leuk. Blijkbaar ben ik dan wel zo sterk dat alles eigenlijk 'gewoon' door blijft gaan, al is dat dus wel met een donkere wolk boven m'n hoofd. Maar weet je, die moet er dan maar gewoon even blijven hangen. Ik zie t al zoveel om me heen. Je moet vooral genieten en meteen naar de dokter. Of juist niet. Er wordt niet meer over gesproken of nief meer gevoeld. Alles weggepoetst. Eigenlijk het grootste vergif voor je ziel. Tranen mogen vloeien. Het werkt juist helend. Ik kan het
Een reactie posten
Meer lezen