Doorgaan naar hoofdcontent

Snoepje

Lief kind van me,

Het is een mooie dag vandaag. De zon schijnt en het is lekker warm. En jij doet het allemaal zo enorm goed! Je verrast ons steeds weer met de vooruitgang :)

Om vast te wennen, straks zonder monitor thuis, ben ik even fijn met jou over gang gelopen. Heerlijk om met jou er even 'uit' te zijn.
Zonet kon ik even met jou op het waterbed liggen, hier in de snoezelruimte. Eerst vond je het wel 'n beetje gek. Maar die lampjes aan het spiegelplafond waren wel reuze interessant.

Mama wist weer hoe fijn ze dat thuis vond, jij lekker tegen me aan. Ik zei gister verdrietig tegen papa dat ik sommige dingen van de tijd dat je thuis was niet goed kan herinneren. En hoe iets voelde. Hoe groot kunnen normale dingen zijn.

Nou jongen. Ook hier vecht de verpleging om jou! De grote favoriet van de afdeling. Allemaal fans van jou! Maar denk toch dat ik samen met pap jouwn grootste fan ben lieve Pluis :) Ook hier leeft het personeel erg mee en zijn ze ook erg begaan met ons. Wat doet ons dat goed!

Weet je wat t ergste is lieverd. De pijn van het voelen. Het is net of ik door het oog van een naald moet kruipen en alles wat er gebeurd is steeds weer herbeleef. Dezelfde sneltrein..dezelfde duizeling en dezelfde golf van misselijkheid die me vaak zomaar overvallen. Mama weet heus dat ze er iets mee moet..maar wanneer laat nog even op zich wachten.

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen