Doorgaan naar hoofdcontent

Liefste pluisje

Lieve lieve jongen,

Wat een helse uren waren dat lief ventje! Om vervolgens te horen dat de ingreep geslaagd is, moest ik er ineens aan wennen dat het goed was. Natuurlijk geniet ik, maar na alles wat er is gebeurd..mama moet even het vertrouwen in het leven terug krijgen. Er is zoveel gebeurd! Leven in het hier in nu..en het maar gewoon laten zijn. Kan nu alweer vooruit kijken naar het avondeten. Iets dat mij vanmiddag nog niet lukte! Je mams gaat vooruit ;) Tijd voor een stuk of 10 gebakjes!

Weet je pluis, het gevoel dat ik niet van je houden mag, is weer enigzins weggezonken. Natuurlijk hou ik ongelooflijk veel van jou, daar hoef jij echt niet aan te twijfelen. En doe je het toch..vraag het mama maar :) Ik wil er altijd voor je zijn ♡

En wat ben ik megatrots op die paps van jou!♥ Hoe hij zich heeft ontpopt in een superpapa de laatste dagen is met geen pen te beschrijven. Hij kan veel meer dan die denkt, maar wanneer dit allemaal achter de rug is, zullen we ons niet meer zo gauw druk maken, denk ik. We zullen vooral genieten van ons leven samen :)

Lieve bikkel..nog even volhouden hier! Nog even en je wordt verlost van de beademing en al die andere slangetjes. Ik vind dat je dat zeker wel verdiend hebt! Je hebt al zeker bewezen wat voor n bikkel jij bent. Ons grote wonder ♡♥ 

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Hoi Glenn,
    Wat ben jij een bikkel zeg, wauw!! En wat mag je trots zijn op je papa en mama. Heel heftig om dit te moeten doorstaan, maar uiteindelijk worden ze er zeker sterker van, net als jij. Wie weet word je later wel net zo'n goeie stoffeerder als je vader en mag je soms ook in die mooie groene shirtjes rondlopen ;-)
    Heel veel sterkte gewenst, waarschijnlijk nog een hele weg te gaan, maar jullie komen er wel!!
    Groet Kristel

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...