Doorgaan naar hoofdcontent

Geluk

Lieve Glenn
Wat nou als jij er nooit geweest was? Zou ik dan beter af zijn dan nu? Nee. Dat niet. Dat eeuwigvoelende proces om je uberhaupt op deze wereld te krijgen was al slopend. Maar buiten dat. Zou ik ooit gedacht hebben wat ik nu denk over geluk? Onmogelijk.
Wat is nu datgeen wat maakt dat, ondanks alles, ik jou niet had willen missen? Het is jijzelf. 
Mama had graag een gezond geboren kind gehad. Ik had het liefst gezien dat er niks met jou aan de hand was. Natuurlijk niet. Ik had ook graag een baan gehad. En geld is ook zoiets. Reuze handig om leuk de maand mee door te komen. En nog meer van die grote dingen.
Wat als ik die verwachtingen loslaat, de teugels laat vieren en zal zien waar het schip strand? Zou dan het kleinste lachje, de kleinste aanraking, een aardig gebaar van een ander heel groot worden? Ja. Dat is het. En dat leer ik uit mijn omstandigheden. Laat maar gaan. Volg je eigen pad en wie je accepteren zoals je bent, ongeacht de omstandigheden, en met je mee wandelen mag je je vriend noemen. De rest mag blijven waar die is. En als dat vandaag niet lukt, dan misschien morgen! (Of overmorgen)
Lieverd, ik wens jou alle liefde van de wereld. Ben trots op jou♡
Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Loslaten is een uitdaging. Oefening baart kunst, zeggen ze. Maar het blijft een opgave, of het nou om je verwachtingen, je angsten of welke 'bladeren' dan ook, het is hard werken.
    Jullie hebben al veel los moeten laten, in het korte leventje van Glenn en veel mee gemaakt, maar je doet het goed! Geniet van het genieten.
    Liefs Liedeke

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...