Doorgaan naar hoofdcontent

Geluk

Lieve Glenn
Wat nou als jij er nooit geweest was? Zou ik dan beter af zijn dan nu? Nee. Dat niet. Dat eeuwigvoelende proces om je uberhaupt op deze wereld te krijgen was al slopend. Maar buiten dat. Zou ik ooit gedacht hebben wat ik nu denk over geluk? Onmogelijk.
Wat is nu datgeen wat maakt dat, ondanks alles, ik jou niet had willen missen? Het is jijzelf. 
Mama had graag een gezond geboren kind gehad. Ik had het liefst gezien dat er niks met jou aan de hand was. Natuurlijk niet. Ik had ook graag een baan gehad. En geld is ook zoiets. Reuze handig om leuk de maand mee door te komen. En nog meer van die grote dingen.
Wat als ik die verwachtingen loslaat, de teugels laat vieren en zal zien waar het schip strand? Zou dan het kleinste lachje, de kleinste aanraking, een aardig gebaar van een ander heel groot worden? Ja. Dat is het. En dat leer ik uit mijn omstandigheden. Laat maar gaan. Volg je eigen pad en wie je accepteren zoals je bent, ongeacht de omstandigheden, en met je mee wandelen mag je je vriend noemen. De rest mag blijven waar die is. En als dat vandaag niet lukt, dan misschien morgen! (Of overmorgen)
Lieverd, ik wens jou alle liefde van de wereld. Ben trots op jou♡
Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Loslaten is een uitdaging. Oefening baart kunst, zeggen ze. Maar het blijft een opgave, of het nou om je verwachtingen, je angsten of welke 'bladeren' dan ook, het is hard werken.
    Jullie hebben al veel los moeten laten, in het korte leventje van Glenn en veel mee gemaakt, maar je doet het goed! Geniet van het genieten.
    Liefs Liedeke

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei