Een gesprek
'Hoe gaat het met je?'
'Het gaat aardig, maar wel met ups en downs'...
'Bij het lezen van je blogs vroeg ik me weleens af of je het nu niet kan laten gaan en verder kan gaan met je leven. Het is nu toch goed? Glenn doet het goed, dan gaat het met jou toch ook goed?'
'Was het maar zo simpel, dat het kon' zeg ik. 'Ik zou ervoor tekenen!'
'Ik had t er al over met mijn vrouw. Ze zei inderdaad dat het afscheid nemen van je kind en niet weten hoe het verder zal gaan, diepe sporen achter laat. Hoe je het wendt of keert.'
Ik voel een opluchting. Gelukkig, iemand die het een beetje snapt.
Lieve Pluis
Mama krijgt vaak de vraag hoe het nu met haar is. Het gaat een stuk beter. De therapie doet z'n werk godd, mama heeft hele lieve mensen om zich heen en ik heb thuis de boel op de rit.
Alleen die flashbacks. Het is iets ongecontroleerds. Iets wat vastgeplakt zit in je lijf en hoofd. Iets wat er met voorzichtigheid en veel geduld losgeweekt kan worden.
Mama kende de wereld niet van het kinderziekenhuis. Had er nooit over nagedacht. Dat hoefde ook niet. En nu iz dat allemaal anders. En t is echt waar, alsof je deze even verlaat en voet zet in een hele andere wereld. Een kijkje 'out of space'. Een wereld die je alleen kent, zodra je het zelf hebt meegemaakt.
In die onverwachte wereld krijg je te horen dat je kind ernstig ziek is en dat als er niks gaat gebeuren, je kind het niet zal halen en dood zal gaan ten gevolge van de ernstige situatie. DOOD! Mijn kind! Hartverscheurend. Wat een spanning. Wat een machteloosheid. Het is toe kijken en maar zien waar t schip strand. Ik moest mezelf volledig overgeven aan dat, waarvan ik niet wist waar het zou eindigen.
Het gevoel raakt mij tot diep in mijn vezels. In mijn tenen vernam ik de pijn en de angst van het kunnen verliezen van jou. Wat een uitputtingsslag.
Zo waren er meerdere momenten. Het horen van de diagnose. De operatie. Het horen van de verkeerde diagnose en de tweede ingreep. Het leven tussen hoop en vrees. Twee zware operaties in een week tijd. Steeds werd mijn hart verscheurd. Tijd voor het lijmen was er niet. De wonden werden alleen maar dieper.
Het verwerken gaat verder dan loslaten. Het bestaat uit mijn hart weer bij elkaar rapen en alle stukjes proberen weer aan elkaar te lijmen. Er zullen stukjes zijn die ik niet meer terug zal kunnen plakken. Ze zijn achtergebleven.
Zoals mama al eerder zei, geduld is hier echt bij geboden. Mezelf de tijd gunnen. Lief zijn voor mezelf. Al vind ik dit een zware opgave. Ik ben weer onzeker geworden door wat er gebeurd is. Mama wil niet verdrietig zijn, maar gewoon verder met haar leven. Het een plekje kunnen geven en de pijn uitbannen, uit al die vezels van mijn lijf.
Ooit kom ik daar. Al loopt de wereld vier passen vooruit. Het waren er zes.
Ooit...
Liefs
Je Mama
mooi beschreven. Dat wil ik ook, de pijn uitbannen, uit elke vezel van mijn lijf. Het lukt niet, als trage weeen komt het elke keer weer terug. Erdoorheen is gaan, is het enige dat helpt. Dat is de lijm voor je hart. Dat doe je samen met alle lieve mensen om je heen, ik net zo. Niet alleen, dat hoeft ook niet, samen, maar wel zelluf doen. Zelluf opkrabbelen en al die bergen verzetten. We komen er wel, stapje voor stapje.
BeantwoordenVerwijderen