Lieve Pluis
Wat ga jij vooruit lieverd! Toen ik je op de weegschaal had gelegd, kreeg ik zomaar een glimlach op m'n gezicht. Bijna een halve kilo in nog geen drie weken tijd. Mijn zoon is een dikke baby van 3760 gram! Ben trots op jou Pluis.
Zit ik hier. Jij in mijn arm, opgevouwen, lekker in slaap. Die krampjes gaan nog niet echt over. Gemene babystreken zijn het. Soms schreeuw je het uit van de pijn. Voor dat drankje loop je ook niet echt warm. Dan maar lekker liggen bij mij. Het ritme was er toch nog niet..dus ach, wie dan leeft, die dan zorgt. Al dacht ik daar een paar dagen geleden nog anders over. Ben juist blij dat je ook nog gewoon op een baby lijkt.
Mama is in de rouw. Dat klinkt wel een beetje gek. We zijn gewoon met z'n drieën. Maar een ander woord heb ik er niet voor. Het is het afscheid van het leven dat ik me had voorgesteld samen met papa en jou. Wat daarbij hoorde weet ik dan niet precies. In ieder geval hoorde er geen ziekenhuis bij en levensbedreigende operaties. Er wordt gezegd dat het beter wordt. Daar probeer ik me aan vast te houden en vertrouwen te hebben.
Je paps is ook iemand om trots op te zijn. Hij probeert zijn werkende leven weer op te pakken en hij doet het heel goed!
Lieve Glenn, we gaan dit gewoon doen. Het komt goed, het wordt steeds beter.
Liefs
Je Mama
Reacties
Een reactie posten