Doorgaan naar hoofdcontent

Wachten

Lieve Glenn

Groningen. De stad waar ik van hou en toch ook weer niet. Een haat-liefde verhouding. Wel een waarbij de liefde t wint van de haat. Ze hebben jou er immers beter gemaakt. Er gaat dus eigenlijk niets boven Groningen.

Dat was wel weer echt heel spannend, die controle in t UMCG. De hartecho. Het gesprek met de kindercardioloog. En wachten. En nog eens wachten.

Het nieuws is vrij technisch te noemen, maar wat het bij mama teweeg brengt...! Wat een spanning!
Het gaat heel goed met jou. Mijn dappere kleine man!
Maar....
De dokter gaat in een bespreking met andere dokters bekijken, hoe groot het gat precies is in je hart. Dat ie groot is, is wel iets wat vast staat. Maar hoe ziet ie eruit? Zitten er genoeg randen en is er ruimte om een parapluutje te plaatsen? Zo ja: zou dit kunnen worden verholpen voor de 10 kg?  Zo nee: in hoeverre geven de klachten aan hoeveel haast erbij geboden is?
Als een parapluutje plaatsen dan geen optie is, dan zal er een operatie moeten plaatsvinden, aan die verrekte hartlongmachine. Pfff. Over 3 weken het verlossende antwoord. Weer wachten. Wachten en wachten.

Maar jij bent wel echt een kanjer! Mijn lieverd. De dokter benoemde het nog even, dat wat er nu te wachten staat, anders zal zijn. En dat is natuurlijk zo. In mei hing jouw leven aan een zijden draadje. Hoe confronterend. Keer op keer. En moet je je nu zien! Je doet het zo goed! Daar wil ik me zeker aan vasthouden.

Weet je, het is meer dat mama er constant aan denkt. De grote vraag 'wanneer?' En 'hoe?'. En dan komt dit ineens weer heel dichtbij.

Had ik al gezegd dat het weer wachten wordt?

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...
1 reactie
Meer lezen