Doorgaan naar hoofdcontent

Hoi zon

Lieve pluis

Vandaag is een mooie dag. De zon schijnt lekker en de wereld ziet er meteen een stuk mooier uit! Weer een dag waar we wat van gemaakt hebben, ondanks het bittere randje.

Mama is een beetje boos. Boos op het leven en vraagt zich af waarom jij, dat mooie ventje zo ziek moet zijn en waarom we hier zitten en wat voor reden dat moet hebben. Ik waardeerde het leven al, en was dankbaar voor iedere dag. En zelfs nu is je zachtgekookte ei moeder een dankbaar mens. Natuurlijk krijg ik er geen antwoord op! Maar het frustreert me mateloos dat het lijkt alsof we nadat we zo lang naar jou hebben uitgekeken, het voelt om nog even een trap na te krijgen. Mama wist allang dat het leven niet over rozen ging, maar dit is wel het toppunt waar ik me alweer bij neer zal moeten leggen. Meteen zal het niet gaan, maar uiteindelijk zullen we het gaan redden. Op wat voor manier dan ook.

Lieverd, wat was dat fijn naast jou in dat grote bed vandaag! Alle zorgen vielen even van me af! Mama wilde eigenlijk niet weg! Nog even volhouden pluisje! Maar geloof dat dat meer voor je mams geldt..

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Wat een prachtige foto, het doet ons goed dit zo te zien.

    Glenn Herwin en Geer we denken aan jullie.

    Je buurtjes Henny en Ruud

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei