Doorgaan naar hoofdcontent

Hoi zon

Lieve pluis

Vandaag is een mooie dag. De zon schijnt lekker en de wereld ziet er meteen een stuk mooier uit! Weer een dag waar we wat van gemaakt hebben, ondanks het bittere randje.

Mama is een beetje boos. Boos op het leven en vraagt zich af waarom jij, dat mooie ventje zo ziek moet zijn en waarom we hier zitten en wat voor reden dat moet hebben. Ik waardeerde het leven al, en was dankbaar voor iedere dag. En zelfs nu is je zachtgekookte ei moeder een dankbaar mens. Natuurlijk krijg ik er geen antwoord op! Maar het frustreert me mateloos dat het lijkt alsof we nadat we zo lang naar jou hebben uitgekeken, het voelt om nog even een trap na te krijgen. Mama wist allang dat het leven niet over rozen ging, maar dit is wel het toppunt waar ik me alweer bij neer zal moeten leggen. Meteen zal het niet gaan, maar uiteindelijk zullen we het gaan redden. Op wat voor manier dan ook.

Lieverd, wat was dat fijn naast jou in dat grote bed vandaag! Alle zorgen vielen even van me af! Mama wilde eigenlijk niet weg! Nog even volhouden pluisje! Maar geloof dat dat meer voor je mams geldt..

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Wat een prachtige foto, het doet ons goed dit zo te zien.

    Glenn Herwin en Geer we denken aan jullie.

    Je buurtjes Henny en Ruud

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...