Doorgaan naar hoofdcontent

Bijzonder

Lieve Glenn

Hoe bijzonder is het, dat jij vandaag n half jaar geleden ter wereld kwam! Na 6 uur bevallen leek je er ineens te zijn. Wat  een gek gevoel! Buik weg. En een kind in de maxicosi. Eenmaal thuis in bed, wachtend op de kraamhulp hoorde ik iets, wat ik niet thuis kon brengen. Huh..oh ja! Een baby! Wat een wennerij. 

Langverwacht en zo welkom!
Net zoals je geboortekaartje al zei:
Een klein kind, een groot wonder
Een boodschap van liefde
Een glimlach naar het leven

We bouwden ons leven met jou op. Het was een gemartel tot en met. Mama snapte er soms niks van. Waarom huil je? Waarom wil je niet drinken? Waarom val je 'zomaar' in slaap?

Ondanks dat waren dat de meest roze dagen van mijn leven met jou. Op die wolk. En wat kon ik lang naar je kijken en met je knuffelen. Wat een heerlijke tijd!

En nu na een half jaar probeer ik mn leven met jou nog steeds op te bouwen. Met alle hindernissen die ik moet nemen. Het leven met papa weer opnieuw opbouwen. En daarbij het vertrouwen terug krijgen in jouwn lijfje. Ook al gaat het goed, de angst zit er goed in. Het heeft er flink ingehakt.
Ik merk het vandaag weer. Mama is ziek, maar kan dat voor haar gevoel niet zijn. De onrust bij het stilzitten wakkert aan.

Twee achtbanen. En ik kan zeggen dat het beter gaat!
Ben trots op wat we tot nu toe hebben opgebouwd. Trots op hoe goed jij het doet. Trots op je pap en mam. Ze doen t toch maar 'even', ondanks mama's onzekerheid. Trots op hoeveel ik geniet met jou! Want dat doe ik zoveel mogelijk! Ik heb je veel te lang moeten missen.

Ik neem mn tijd. Met vallen en opstaan, dicht bij mezelf te blijven. In m'n eigen kleine wereldje overleven. Het kost pijn en moeite om te accepteren dat wat er is gebeurd.

Maar...
Zoals een wijs mens al eens heel mooi zei 'met bonzend hart de toekomst tegemoet zien'. Dat is wel wat mijn tocht het beste illustreert!

Lieverd, ik hou van jou! Met heel mn bonzende hart!

Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei