Doorgaan naar hoofdcontent

Bijzonder

Lieve Glenn

Hoe bijzonder is het, dat jij vandaag n half jaar geleden ter wereld kwam! Na 6 uur bevallen leek je er ineens te zijn. Wat  een gek gevoel! Buik weg. En een kind in de maxicosi. Eenmaal thuis in bed, wachtend op de kraamhulp hoorde ik iets, wat ik niet thuis kon brengen. Huh..oh ja! Een baby! Wat een wennerij. 

Langverwacht en zo welkom!
Net zoals je geboortekaartje al zei:
Een klein kind, een groot wonder
Een boodschap van liefde
Een glimlach naar het leven

We bouwden ons leven met jou op. Het was een gemartel tot en met. Mama snapte er soms niks van. Waarom huil je? Waarom wil je niet drinken? Waarom val je 'zomaar' in slaap?

Ondanks dat waren dat de meest roze dagen van mijn leven met jou. Op die wolk. En wat kon ik lang naar je kijken en met je knuffelen. Wat een heerlijke tijd!

En nu na een half jaar probeer ik mn leven met jou nog steeds op te bouwen. Met alle hindernissen die ik moet nemen. Het leven met papa weer opnieuw opbouwen. En daarbij het vertrouwen terug krijgen in jouwn lijfje. Ook al gaat het goed, de angst zit er goed in. Het heeft er flink ingehakt.
Ik merk het vandaag weer. Mama is ziek, maar kan dat voor haar gevoel niet zijn. De onrust bij het stilzitten wakkert aan.

Twee achtbanen. En ik kan zeggen dat het beter gaat!
Ben trots op wat we tot nu toe hebben opgebouwd. Trots op hoe goed jij het doet. Trots op je pap en mam. Ze doen t toch maar 'even', ondanks mama's onzekerheid. Trots op hoeveel ik geniet met jou! Want dat doe ik zoveel mogelijk! Ik heb je veel te lang moeten missen.

Ik neem mn tijd. Met vallen en opstaan, dicht bij mezelf te blijven. In m'n eigen kleine wereldje overleven. Het kost pijn en moeite om te accepteren dat wat er is gebeurd.

Maar...
Zoals een wijs mens al eens heel mooi zei 'met bonzend hart de toekomst tegemoet zien'. Dat is wel wat mijn tocht het beste illustreert!

Lieverd, ik hou van jou! Met heel mn bonzende hart!

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen