Doorgaan naar hoofdcontent

♥

Lieve Glenn

Lekker mannetje van me. Het is een bijzonder weekend! We zijn voor het eerst op elkaar aangewezen. Je pap is 'n eind van huis. Terug naar Groningen. Dit keer voor zijn hobby. De autocross. Een hobby die mama nooit begrepen heeft. Het geeft niet. Papa zonder hobby..kan me er geen voorstelling van maken! Want liefje, al vindt je mam het niks, we zijn niet allemaal hetzelfde. En zeker je pap en mam niet :)

Je ligt weer lekker bij me. Wat een rust hier in het ziekenhuis en wat doe jij het daar goed op! Langzaam zal de zuurstof afgebouwd worden. De dokter zei dat zij zullen aangeven wanneer jij er aan toe bent om naar huis te gaan, maar pap en mam mogen ook aangeven wanneer wij genoeg geaard zijn en toe zijn aan jouwn thuiskomst! Wat een feestje zullen we daarvan maken lieve Pluis♥

Dat thuis zijn is ook wat. Mama loopt opnieuw rond als een kip zonder kop. Ze is alles kwijt al weet ze heus waar alles staat. Maar hoe heerlijk is het dat ik weer in mijn eigen bed lig, onder mijn eigen douche sta en mn eigen WC bevuil. Lekker languit op de bank voor de tv hangend. Al kijk ik uit naar de dag dat jij  weer thuis bent mannetje! Maar we gaan het zeker rustig aan doen. Luisteren naar mijn eigen gevoel en zien hoe jij weer opknapt!

Lieverd, je mag nog wel even wat grammetjes aankomen! Al heb je aan honger geen gebrek. Je hebt nog heel wat in te halen. Maar daar heb ik alle vertrouwen in.

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you
1 reactie
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!
4 reacties
Meer lezen

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei
Een reactie posten
Meer lezen