Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #4

1. Nu het kroost even buiten speelt voor het huis, heb ik weer even de kans om mijn eigen gedachten te horen, zolang ze niet binnenkomen om moeilijke vragen te stellen ;) Al kijk ik met regelmaat onder het plakplastic op het raam om te zien waar ze uithangen. Regelmatig als ze buitenspelen moet ik naar buiten om een ruzie te leiden, maar gelukkig kunnen ze ook lief samen spelen. Gister had de man een skelter gevonden langs de kant van de weg. 'Gratis mee te nemen' stond er groot bij. Glenn was helemaal in de wolken en wilde het liefst vanmorgen om 7u alweer buiten te spelen. Ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dat iets te vroeg vond.
2. Het is vakantie. Ik moet er nog even inkomen. Het voelt zeker niet als verdiend. Ik moet me er even aan overgeven, als je altijd iets moet verdienen om iets te krijgen, wat voor leven heb je dan? Juist ja. In ieder geval, het weer is niet perfect en we zitten de meeste tijd gewoon binnen met zeer flexibele beeldschermtijd.
Het afscheid op school was niet zo dramatisch als ik me had voorgesteld. Het was eigenlijk ook gewoon 'poef' voorbij. We gingen naar huis om in een soort van gat te vallen, maar dat gat bleef uiteindelijk uit dankzij een druk weekend en het gevoel van een onverdiende vakantie ;)
3. Ik wilde wat nieuwe kleren uitzoeken voor de dochter. Ik liet haar wat dingen zien. "Wil je deze?" vroeg ik haar. "NEE! IK WIL EEN JURK!" Oke, een jurk. "Wil je deze dan?" wees ik op het schermpje van mijn telefoon. "NEE IK WIL GEWOON DEZE JURK" terwijl ze wees naar de jurk die ze aan had. Oke lief, jij hebt gewoon last van keuzestress. Dan kies ik wel voor jou. Ze heeft het niet van een vreemde hoor, ik zoek inmiddels al 2 dagen en kan ik gewoon niet kiezen.
4. Livia en ik gingen winkelen in een andere stad. Het was op een zaterdagochtend en er was markt. We deden onze dingen en het was zo leuk en gezellig na maanden van een soort van opsluiting. We gingen naar een winkel met kleding en speelgoed. Ze wilde een boek, daarna toch een rok en toen toch maar een andere rok. Alles werd teruggezet en ze koos iets uit waarvan ik niet dacht dat zij het zou kiezen, als je dan zoveel keus hebt voor zoveel leukere dingen ;) Toen we eenmaal buiten waren en zij zo gezellig meeliep gingen mijn gedachten (zoals soms) terug naar 'vroeger'. Toen Glenn net zo oud was liep hij niet zo makkelijk mee als zij. O ja, hij liep wel, maar heel hard weg overal heen en bleef niet bij z'n moeder. Vergelijken doe je toch wel, maar het heeft ook een soort van indruk achtergelaten. Het geeft je een extra voelspriet. En nog steeds heb ik dat weleens, terwijl hij nu op vaste routes prima in de buurt blijft. En ondanks ik weet dat zij prima naast me blijft lopen ben ik extra op m'n hoede. Het deed me denken aan die keer dat ik tegen iemand zei dat er "gelukkig AmberAlert bestaat" voor het geval het weer mag gebeuren ;) We lachten er hard om.
5. Zaterdag sprak ik iemand, die iets heftigs had meegemaakt met haar pasgeboren baby. "Jij heb toch ook een nare start gehad?" vroeg iemand die erbij zat. Ik vertelde het verhaal. "Oh dan valt het met mijn verhaal nog wel mee" zei ze. "Maar dan is alles erger en zet je je eigen gevoel aan de kant. Dat is niet nodig, in alle opzichten eigenlijk niet, want dan is alles erger en na mij zijn er nog ergere dingen gebeurd die een ander heeft meegemaakt. Dus dat hoeft niet af te doen aan jouwn gevoel van toen". Dan zou er geen mens meer mogen voelen, want alles kan dan erger. 



Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei