Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #4

1. Nu het kroost even buiten speelt voor het huis, heb ik weer even de kans om mijn eigen gedachten te horen, zolang ze niet binnenkomen om moeilijke vragen te stellen ;) Al kijk ik met regelmaat onder het plakplastic op het raam om te zien waar ze uithangen. Regelmatig als ze buitenspelen moet ik naar buiten om een ruzie te leiden, maar gelukkig kunnen ze ook lief samen spelen. Gister had de man een skelter gevonden langs de kant van de weg. 'Gratis mee te nemen' stond er groot bij. Glenn was helemaal in de wolken en wilde het liefst vanmorgen om 7u alweer buiten te spelen. Ik heb hem duidelijk kunnen maken dat ik dat iets te vroeg vond.
2. Het is vakantie. Ik moet er nog even inkomen. Het voelt zeker niet als verdiend. Ik moet me er even aan overgeven, als je altijd iets moet verdienen om iets te krijgen, wat voor leven heb je dan? Juist ja. In ieder geval, het weer is niet perfect en we zitten de meeste tijd gewoon binnen met zeer flexibele beeldschermtijd.
Het afscheid op school was niet zo dramatisch als ik me had voorgesteld. Het was eigenlijk ook gewoon 'poef' voorbij. We gingen naar huis om in een soort van gat te vallen, maar dat gat bleef uiteindelijk uit dankzij een druk weekend en het gevoel van een onverdiende vakantie ;)
3. Ik wilde wat nieuwe kleren uitzoeken voor de dochter. Ik liet haar wat dingen zien. "Wil je deze?" vroeg ik haar. "NEE! IK WIL EEN JURK!" Oke, een jurk. "Wil je deze dan?" wees ik op het schermpje van mijn telefoon. "NEE IK WIL GEWOON DEZE JURK" terwijl ze wees naar de jurk die ze aan had. Oke lief, jij hebt gewoon last van keuzestress. Dan kies ik wel voor jou. Ze heeft het niet van een vreemde hoor, ik zoek inmiddels al 2 dagen en kan ik gewoon niet kiezen.
4. Livia en ik gingen winkelen in een andere stad. Het was op een zaterdagochtend en er was markt. We deden onze dingen en het was zo leuk en gezellig na maanden van een soort van opsluiting. We gingen naar een winkel met kleding en speelgoed. Ze wilde een boek, daarna toch een rok en toen toch maar een andere rok. Alles werd teruggezet en ze koos iets uit waarvan ik niet dacht dat zij het zou kiezen, als je dan zoveel keus hebt voor zoveel leukere dingen ;) Toen we eenmaal buiten waren en zij zo gezellig meeliep gingen mijn gedachten (zoals soms) terug naar 'vroeger'. Toen Glenn net zo oud was liep hij niet zo makkelijk mee als zij. O ja, hij liep wel, maar heel hard weg overal heen en bleef niet bij z'n moeder. Vergelijken doe je toch wel, maar het heeft ook een soort van indruk achtergelaten. Het geeft je een extra voelspriet. En nog steeds heb ik dat weleens, terwijl hij nu op vaste routes prima in de buurt blijft. En ondanks ik weet dat zij prima naast me blijft lopen ben ik extra op m'n hoede. Het deed me denken aan die keer dat ik tegen iemand zei dat er "gelukkig AmberAlert bestaat" voor het geval het weer mag gebeuren ;) We lachten er hard om.
5. Zaterdag sprak ik iemand, die iets heftigs had meegemaakt met haar pasgeboren baby. "Jij heb toch ook een nare start gehad?" vroeg iemand die erbij zat. Ik vertelde het verhaal. "Oh dan valt het met mijn verhaal nog wel mee" zei ze. "Maar dan is alles erger en zet je je eigen gevoel aan de kant. Dat is niet nodig, in alle opzichten eigenlijk niet, want dan is alles erger en na mij zijn er nog ergere dingen gebeurd die een ander heeft meegemaakt. Dus dat hoeft niet af te doen aan jouwn gevoel van toen". Dan zou er geen mens meer mogen voelen, want alles kan dan erger. 



Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...