Doorgaan naar hoofdcontent

Nooit saai

Lieve Glenn
Pasgeleden schreef ik t al eens ergens. Het leven met jou is nooit saai. 
Sinds die 6 jaar dat je in ons leven bent gaat er eigenlijk geen dag onopgemerkt voorbij. En hoewel de dagen soms lang zijn maar de jaren kort, was en is t eigenlijk een enorme reis rond de aarde ansich. 

En wat gunnen wij jou een plekje, waar je je meer begrepen mag voelen, je meer mag ontwikkelen, waar je meer aandacht krijgt en een plek waar t niet raar is om een beetje uit de maat te lopen, gewoon, omdat ze dat allemaal doen. En omdat we niet kunnen vasthouden aan dat wat wij voor ogen hebben, ondanks de tranen die er gevloeid zijn. En daarom zijn we op zoek naar een nieuwe school. En ik merk dus echt dat t weer een nieuw soort loslaten is. Het is nu eenmaal niet een kwestie van zelf halen en brengen en daarmee in de buurt bij kinderen die je kent. Ik heb t vaker moeten doen, maar eigenlijk went het gewoon niet. 

Het onbekende oord. 

Het is oké (denk ik) JIJ bent in ieder geval oke! Het heeft tijd nodig en wat ruimte voor je moeder. Weer iets voor m'n soort van bucketlist met punten die ik niet in m'n hoofd had. En ook dat mag er zijn. 

Gelukkig doen we t wel samen en zijn we dus niet alleen ♡ 

Liefs 
Je Mama 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...