Doorgaan naar hoofdcontent

dingen die me hebben beziggehouden #10

1. Ik begin niet meer aan Duits praten. Lezen kan ik wel en schrijven lukt me ook re-de-lijk. Ik werd lief toegelachen toen ik het probeerde. "Ach, heb je weer zo'n schattige Nederlander" :') en dus gaf ik het op. 
2. Gelukkig hoeft dat ook niet meer want, we zijn weer thuis. Thuiskomen is bijzonder want ik ben er nog altijd druk mee. M'n bed ligt wel weer fijn. Al sta ik iedere ochtend voor dag en dauw ernaast. Niet omdat het moet maar omdat ik gewoon niet langer slaap. Voordeel is wel dat ik opsta voordat m'n luidkeelse kinderen me wakker maken en ik daarom in alle rust van m'n ontbijt kan genieten.
3. M'n huis was weer ontzettend groot toen we er weer waren. Het verschil met vorige vakanties is dat het nu eigenlijk net zo schoon was als toen we gingen. Zonder huisdieren blijkt je huis niet zo vies te worden. Behalve een gek geurtje dan. Heerlijk muf. 
4. We vielen van het een in het ander want de vakantie voor de (nog even) peuter is voorbij. Ze mag haar lol weer op bij de peuterjuf. Glenn ging mee om weg te brengen en ook weer mee naar huis. Het voelt gek en kaal ergens. En als een illegale bonusvakantie. 
5. Ik ben wel blij als het gewone (nieuwe) leven weer begint. De structuurloze dagen hebben we nu wel genoeg gehad. Dan kan ik ze weer missen als het er dan op aan komt ;-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...