Doorgaan naar hoofdcontent

dingen die me hebben beziggehouden #10

1. Ik begin niet meer aan Duits praten. Lezen kan ik wel en schrijven lukt me ook re-de-lijk. Ik werd lief toegelachen toen ik het probeerde. "Ach, heb je weer zo'n schattige Nederlander" :') en dus gaf ik het op. 
2. Gelukkig hoeft dat ook niet meer want, we zijn weer thuis. Thuiskomen is bijzonder want ik ben er nog altijd druk mee. M'n bed ligt wel weer fijn. Al sta ik iedere ochtend voor dag en dauw ernaast. Niet omdat het moet maar omdat ik gewoon niet langer slaap. Voordeel is wel dat ik opsta voordat m'n luidkeelse kinderen me wakker maken en ik daarom in alle rust van m'n ontbijt kan genieten.
3. M'n huis was weer ontzettend groot toen we er weer waren. Het verschil met vorige vakanties is dat het nu eigenlijk net zo schoon was als toen we gingen. Zonder huisdieren blijkt je huis niet zo vies te worden. Behalve een gek geurtje dan. Heerlijk muf. 
4. We vielen van het een in het ander want de vakantie voor de (nog even) peuter is voorbij. Ze mag haar lol weer op bij de peuterjuf. Glenn ging mee om weg te brengen en ook weer mee naar huis. Het voelt gek en kaal ergens. En als een illegale bonusvakantie. 
5. Ik ben wel blij als het gewone (nieuwe) leven weer begint. De structuurloze dagen hebben we nu wel genoeg gehad. Dan kan ik ze weer missen als het er dan op aan komt ;-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei