Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #3

1. Het was zo'n dag die goed begon. Ik stond op tijd op om m'n ochtendprogramma af te draaien. Het kroost kreeg te eten, kleren aan en gingen naar school en schooltje. (Nog maar 3 dagen!) Halverwege de dag voerden ruzies en boosheid de overhand, wat niet meer stopte. Van narigheid vloog ik em in m'n eentje. Dit keer naar de Hema. Voor de jufjes. 
2. Vorige week speelde Glenn op de kinderboerderij met z'n klasje. Hij mocht bij zijn ene juf in de auto, zo vertelde hij. "Juf E heeft een Renault! En juf T een Seat". Het was dezelfde kinderboerderij waar ik met hem was, in een ander tijdperk. Hij was nog net geen 2. Hij huilde alles bij elkaar die ochtend. Deze keer niet. (Gelukkig voor z'n juffen) Hij speelde de hele dag heerlijk en sliep ook heel goed die nacht. 
3. Als (dubbele) mantelzorger heb ik in de week niet heel veel tijd voor mezelf. Het is wel echt nodig dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Ik schafte daarom een halve nieuwe garderobe aan, waaronder 2 rokken. En voor de mensen die mij een beetje kennen wekt dat wel verraste gezichten. Oh en ik deed daar ook nog nieuwe schoenen en slippers bij. Zo kocht ik ook nog een fijn tijdschrift voor mezelf. Volgende week schrijf ik wellicht over een bezoek aan een schoonheidsspecialist (een die tevens mijn wallen een n beetje kan wegwerken :'-) Ik probeer altijd op tijd naar bed te gaan. Het mislukt vaker dan t lukt. En ik schrijf. Dit dus. In de hoop dat mensen daar ook op zitten te wachten ;-) 
4. Nog 3x school en dan zit t erop. Inmiddels kan ik aardig met een - ja, daar komt de lelijkste term van het universum - helikopterview het bekijken. Vaak heb ik wat gesnotter nodig en dan gaat t wel weer. Tot vrijdagmiddag 14u. Dan zal het wel weer he-le-maal hopeloos zijn :'-) Soms lach ik hard om mezelf. Dat begrijp je. 


Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...