Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #3

1. Het was zo'n dag die goed begon. Ik stond op tijd op om m'n ochtendprogramma af te draaien. Het kroost kreeg te eten, kleren aan en gingen naar school en schooltje. (Nog maar 3 dagen!) Halverwege de dag voerden ruzies en boosheid de overhand, wat niet meer stopte. Van narigheid vloog ik em in m'n eentje. Dit keer naar de Hema. Voor de jufjes. 
2. Vorige week speelde Glenn op de kinderboerderij met z'n klasje. Hij mocht bij zijn ene juf in de auto, zo vertelde hij. "Juf E heeft een Renault! En juf T een Seat". Het was dezelfde kinderboerderij waar ik met hem was, in een ander tijdperk. Hij was nog net geen 2. Hij huilde alles bij elkaar die ochtend. Deze keer niet. (Gelukkig voor z'n juffen) Hij speelde de hele dag heerlijk en sliep ook heel goed die nacht. 
3. Als (dubbele) mantelzorger heb ik in de week niet heel veel tijd voor mezelf. Het is wel echt nodig dat ik goed voor mezelf blijf zorgen. Ik schafte daarom een halve nieuwe garderobe aan, waaronder 2 rokken. En voor de mensen die mij een beetje kennen wekt dat wel verraste gezichten. Oh en ik deed daar ook nog nieuwe schoenen en slippers bij. Zo kocht ik ook nog een fijn tijdschrift voor mezelf. Volgende week schrijf ik wellicht over een bezoek aan een schoonheidsspecialist (een die tevens mijn wallen een n beetje kan wegwerken :'-) Ik probeer altijd op tijd naar bed te gaan. Het mislukt vaker dan t lukt. En ik schrijf. Dit dus. In de hoop dat mensen daar ook op zitten te wachten ;-) 
4. Nog 3x school en dan zit t erop. Inmiddels kan ik aardig met een - ja, daar komt de lelijkste term van het universum - helikopterview het bekijken. Vaak heb ik wat gesnotter nodig en dan gaat t wel weer. Tot vrijdagmiddag 14u. Dan zal het wel weer he-le-maal hopeloos zijn :'-) Soms lach ik hard om mezelf. Dat begrijp je. 


Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei