Want dat het leven veel wendingen kan nemen weten we inmiddels wel. Grote hoogtes en diepe dalen. Van hoge berg hard naar beneden donderen. Of gaande weg steeds iets verder omlaag.
Het zijn een soort van spanningsvelden. Een kruispunt. Welke kant gaat het op? Wie gaat waarheen? Of blijft de ene achter en gaat de ander op pad?
Mag het even zo zijn? Dat je elkaar die ruimte geeft? Dat het leven voor je deur staat en vraagt om aanpassingen? Is het niet van de een, dan wel van de ander? Geven en nemen en soms de ene meer dan de ander. En er zijn grenzen. Oja. Zeker wel.
Iedere keer is het weer een kunst. Een kunst om elkaar ergens in het midden weer tegen te komen. Het blijft een hele klus. En soms lukt het gewoon niet. Raak je verder bij elkaar vandaan. We zijn nou eenmaal niet hetzelfde. Rouwen doen we op ons eigen manier.
Praten helpt vaak. En soms is stilte beter. Varen op je intuïtie. Jezelf niet vergeten. De ander loslaten al heb je de ander nog steeds. Niet alles is aan onszelf om op te lossen voor de ander. Vertrouwen hebben dat het goedkomt ook al zie je de uitkomst niet. Uitspreken dat je het niet meer weet, in al je wanhoop. Niets menselijker dan dat.
Want je kunt niet zeggen dat het goed gaat als je het onder controle denkt te hebben.
Controle is geen vrede. Controle is geen liefde.
♡
Reacties
Een reactie posten