Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #2

1. Het is zomer. Nu al. Ik hou van de lente. Meer dan van de zomer. Dat gevoel bij de bomen die weer groen worden, de bloemen in de knop en t gras wat weer tig x in de week gemaaid mag (moet) worden (gelukkig heb ik een eigen chef de pelouse ;) Het is al over 8x school zomervakantie. Mijn hemel. Wat is dat met de tijd? Glenn heeft trouwens 8 weken. 'Maar coronatijd ging toch ook goed?' Ja, maar toen was t dus lente! ;-)
2. We kozen voor een vrije school voor speciaal onderwijs. Neen, dat wil niet zeggen dat ze er vrij zijn. Of mogen doen wat ze maar willen. Ik moet altijd een beetje grinniken als ik eraan denk dat veel mensen dat denken. In het kort komt het erop neer dat er naar het kind wordt gekeken, het minder leren uit de boekjes is, maar meer ervaren en voelen. 
3. En dan t afscheid. Als ik iets stom vind is dat t wel. Zeker van die ene juf. De beste vriendin van mijn zoon. Ze is erbij vanaf het begin en heeft hem zien groeien. Nu ik toch al om alles huil, kan dit er ook nog wel bij. Ik zei pas tegen de man dat Livia gewoon moet stoppen met dat veel te goede gekwebbel van haar. Dan regelen we een arrangementje en mag zij ook bij haar oefenen ♡ 
4. Over een paar maanden wordt het kleinste kind gewoon 4. Zeggen dat ze klein is, is trouwens uit den boze. "Ik ben al groot! Ik ben net zo groot als jij, mama!" Oke oke. Je hebt gelijk. Als ik haar zie tussen de peuters, ze is een van de grootsten. 
Pasgeleden lakte ik m'n nagels. Niet dat ik de mooiste voeten heb. Verre van dat, maar een leuk lakje staat vrolijk en een beetje zelfzorg is nooit verkeerd. 
Zoiets doe ik niet met mijn kinderen in de buurt. Ze hebben talent zich ermee te bemoeien, aan het flesje te zitten en er eventueel mee vandoor te gaan naar een ander deel van het huis. Dus, ik doe dat alleen. Natuurlijk merkte de dochter op dat mijn teennagels roze waren geworden in plaats van groen. 'Oohh mama! Wat mooi die roze!' Ik wachtte er al op wanneer het zou komen, want echt, haar ontgaat niets.
'Ik wil ook roze plakvoeten mama! Roze is mijn lievelingskleur! Mag ik het aan Glenn laten zien? Als Glenn het mooi vindt dan mag hij ook roze plakvoeten!'
Glenn vindt roze niet mooi. Dat zei ze, ik hoorde enige teleurstelling in haar stem. 'Ik wil blauwe plakvoeten!' zei de kleuter 'Ik heb geen blauw, maar wel groen'. Niet veel later had ook hij tien gelakte teennagels. 
Mijn dochter. Ik mag graag om haar lachen. En ik lak ze graag, die mooie plakvoeten van haar ♡ 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...