Doorgaan naar hoofdcontent

dingen die me bezighielden #16

1. Ik bezorgde m'n oudste een hartverzakking. Ik had m'n kroost in bed gelegd, om mezelf daarna een gezichtsbehandeling te geven met een kleimasker. So far so good. Dat ding moet een aantal minuten intrekken. Plots kwam Glenn z'n bed uit. 'Mamaaa, maaamaa! Waar ben jeee!?' Ik was allang vergeten dat ik er niet helemaal gewoon uitzag. Glenn schrok zich, op z'n Rotterdams, helemaal te pleuris. Het arme kind moest zo hard huilen en schreeuwen. Daarna konden we gelukkig hard lachen om het mama-monster. 
2. De afgelopen 2 weken hadden we herfstvakantie. Het ene kind de ene week en het andere kind de andere. Zo ingewikkeld als ik van tevoren had bedacht dat ik het zou vinden, zo ingewikkeld was het dus ook. Helaas zal dit mijn lot zijn de komende jaren. Ik zal er dus aan moeten wennen. Het voordeel was wel dat Glenn met juf N kon knuffelen op school. Alleen met haar, de rest niet. Daar had ie dus totaal geen zin in. Ik vind dat prima. 
3. Zo gingen er nog wel een paar wensen in vervulling. Ze zijn hier wild van de kringloop (dat hebben ze niet van hun vader :') dus daar brachten we een bezoek aan. Gelukkig kreeg ik deze keer de kans om zelf ook te snuffelen. Meestal ben ik op dat soort momenten moeder-agent. Het was een rustig tijdstip, want de ene week vakantie was weer voorbij :) (en dat scheelt een hoop, kan ik je vertellen) 
4. Wens 2 voor Glenn is altijd naar de stad. En vooral de speelgoedwinkel. Die ene met gele letters en een hoop schreeuwerig speelgoed waar ik vrijwel altijd overprikkeld uit kom lopen, hebben we deze keer overgeslagen. Wel kochten we stiften die hij later in een andere winkel zou laten liggen en we de volgende dag op gingen halen. Zo blijf je een beetje aan de gang en hoef je je eigenlijk nooit te vervelen. Ik kan zeggen, naar de stad is een work-out opzich. Meestal ben ik toe aan een slaapje als ik thuiskom. Met zijn 6 jaar mag ik hem nog altijd goed in de smiezen houden voordat ie onder een rek met spullen ligt te liggen of overal aan zit met zn tengeltjes. Om het gezellig te houden probeer ik het wel op een leuke en luchtige manier te doen al kan ik niet ontkennen dat het best veel energie kost. 
5. Ik schrok. Ik stond onder de douche en zag een moedervlek waar de kleur van was veranderd of eigenlijk verdwenen. In gedachten had ik m'n begrafenis al geregeld, inclusief de muziek, cake en broodjes (met haring). Gelukkig kon ik de boel schrappen want het waren onschuldige plekjes. Blij dat ik naar de dokter was gegaan, want: better safe than sorry. 
6. Livia zat in de auto. "Kijk mama! Ik ben een stier!" Met haar laarzen tegen haar oren. Je snapt, ik kwam niet meer bij :') 
7. En dan zo ineens hoor je je oudste roepen 'mama ik vind jou lief! Ik wil met je trouwen!' Je begrijpt, ik kan weer even vooruit. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei