Doorgaan naar hoofdcontent

dingen die me bezighielden #16

1. Ik bezorgde m'n oudste een hartverzakking. Ik had m'n kroost in bed gelegd, om mezelf daarna een gezichtsbehandeling te geven met een kleimasker. So far so good. Dat ding moet een aantal minuten intrekken. Plots kwam Glenn z'n bed uit. 'Mamaaa, maaamaa! Waar ben jeee!?' Ik was allang vergeten dat ik er niet helemaal gewoon uitzag. Glenn schrok zich, op z'n Rotterdams, helemaal te pleuris. Het arme kind moest zo hard huilen en schreeuwen. Daarna konden we gelukkig hard lachen om het mama-monster. 
2. De afgelopen 2 weken hadden we herfstvakantie. Het ene kind de ene week en het andere kind de andere. Zo ingewikkeld als ik van tevoren had bedacht dat ik het zou vinden, zo ingewikkeld was het dus ook. Helaas zal dit mijn lot zijn de komende jaren. Ik zal er dus aan moeten wennen. Het voordeel was wel dat Glenn met juf N kon knuffelen op school. Alleen met haar, de rest niet. Daar had ie dus totaal geen zin in. Ik vind dat prima. 
3. Zo gingen er nog wel een paar wensen in vervulling. Ze zijn hier wild van de kringloop (dat hebben ze niet van hun vader :') dus daar brachten we een bezoek aan. Gelukkig kreeg ik deze keer de kans om zelf ook te snuffelen. Meestal ben ik op dat soort momenten moeder-agent. Het was een rustig tijdstip, want de ene week vakantie was weer voorbij :) (en dat scheelt een hoop, kan ik je vertellen) 
4. Wens 2 voor Glenn is altijd naar de stad. En vooral de speelgoedwinkel. Die ene met gele letters en een hoop schreeuwerig speelgoed waar ik vrijwel altijd overprikkeld uit kom lopen, hebben we deze keer overgeslagen. Wel kochten we stiften die hij later in een andere winkel zou laten liggen en we de volgende dag op gingen halen. Zo blijf je een beetje aan de gang en hoef je je eigenlijk nooit te vervelen. Ik kan zeggen, naar de stad is een work-out opzich. Meestal ben ik toe aan een slaapje als ik thuiskom. Met zijn 6 jaar mag ik hem nog altijd goed in de smiezen houden voordat ie onder een rek met spullen ligt te liggen of overal aan zit met zn tengeltjes. Om het gezellig te houden probeer ik het wel op een leuke en luchtige manier te doen al kan ik niet ontkennen dat het best veel energie kost. 
5. Ik schrok. Ik stond onder de douche en zag een moedervlek waar de kleur van was veranderd of eigenlijk verdwenen. In gedachten had ik m'n begrafenis al geregeld, inclusief de muziek, cake en broodjes (met haring). Gelukkig kon ik de boel schrappen want het waren onschuldige plekjes. Blij dat ik naar de dokter was gegaan, want: better safe than sorry. 
6. Livia zat in de auto. "Kijk mama! Ik ben een stier!" Met haar laarzen tegen haar oren. Je snapt, ik kwam niet meer bij :') 
7. En dan zo ineens hoor je je oudste roepen 'mama ik vind jou lief! Ik wil met je trouwen!' Je begrijpt, ik kan weer even vooruit. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...