Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #13

1. Wanneer ik dit typ, zit ik op de bank. Zak chips, leuk programma op de tv. Het is er een met allerlei zangers, die een liedje zingen voor elkaar. En ooh wat zijn ze aardig voor elkaar. "He Bah zeg" denk ik steeds. Verder vind ik het best oke. 
Naast de chips staat wijn. Dat ik het geslijmjurk maar zo zo vind, wordt meteen afgestraft omdat ik deze wijn niet te drinken vind :') 
2a Een paar maanden geleden gingen we tijdens de coronatijd op bezoek bij juf N in de schooltuin. Een soort van opeens had ze een bos bloemen voor me verzamelt. "Voor jou mama!" Veel bloemen uit de tuin verdwenen die mee gingen naar ons huis. "Oh wat lief schat! Volgende keer even vragen of het mag he lieverd?"
2b Onder het eten fluisterde ze geheimpjes in m'n oor. "Mama, als ik naar de grote school ga, ga ik naar juf. Als ik naar de grote school ga, ga ik knutselen. Ik ga fietsen op de fietsjes en ik ga liedjes zingen. En mama, mama, ik ga dan géén bloemen uit de tuin plukken hoor, mama!"
Ik dacht dat ik erin bleef :') 
3. Afgelopen nacht sliep ik met 2 kinderen in bed. Leek me altijd zo gezellig - toen ik nog geen moeder was. Ik stond zelfs op om mijn geliefd kroost aan de kant te schuiven. Niet dat het hielp. Na een paar minuten lagen ze alweer naast elkaar. Een arm in m'n gezicht en op de rand van de afgrond inzicht. Godzijdank werd het weer ochtend. "Goedemorgen! Vanavond ga je in eigen bed hoor!" 
4. "Waar ga je heen mama?" vroeg Livia van de week. "Mama gaat shoppen". "Maar mama, ik wil mee!" "Nee je mag niet mee!". 1x raden wie er op de achterbank in de auto zat, in haar kinderstoel. 
5. Er zit iets bijzonders in 'de kracht van herhaling'. Meestal als ik iets mooi vind draai ik het een paar miljoen keer, tot ik het zat ben. En dan ineens hoor je een kinderstemmetje meezingend op mijn grotemensenmuziek. Dat heeft gewoon wel wat. 
6. Glenn doet het zo goed op school. Hij vindt alles even leuk. "Zal ik je even naar school brengen lief?" "NEEE! IK GA MET DE TAXI!" Ik vind het verder fijn voor hem. Mijn moederhart maakt flinke sprongen. Ik ben zo benieuwd hoe hij zich over een paar maanden ontwikkeld heeft. Op school gaat het nu vooral over de herfst en alles wat erbij hoort. Appelmoes en appelbroodjes. Tellen met appels en appels in de boom verven. Ons appeltje komt iedere dag blij en best heel moe uit school ♡ 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...