Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #12

{1. Wat als het leven je zoveel klappen heeft gegeven dat het licht even niet meer aan is? Wat als de zon net zo donker is als de maan? Wat als je slecht voelen niet meer beter lijkt te worden? Dat je niet had opgemerkt dat de zomer langzaam herfst wordt en het ineens winter is geworden en het dagen aaneen hard sneeuwt? Dat je niet meer kunt vertrouwen op de wind die je zal dragen? 
Dan zie ik jou}
2. We waren allebei wel klaar met vakantievieren. Mn oudste en ik. Na 8 weken thuis en oke, een week vakantie, hadden we wel weer behoefte aan wat meer structuur en minder televisie kijken. Gister was t dan eindelijk zover. De vakantie zat erop. Acht weken lang vroeg hij wanneer hij naar z'n nieuwe school zou gaan. Ik mocht hem wegbrengen en ophalen. Iets waarvan je denkt dat het leuk is. "Oh kijk daar! Mijn liefste vader en moeder zijn er weer. Wat heb ik ze gemist!" Nee dus. Hij was kwaad want hij wilde met de taxi naar huis. Dat is vele malen leuker dan met je ouders mee naar huis. 
3. Vanmorgen kwam zijn droom dan eindelijk uit. Glenn mocht met de taxi naar school. Ik kreeg niet eens een kus van hem. Oke, even stop. Wat gebeurde er nou net? Hij gaat veel sneller dan het licht en zo hard dat ik hem amper bij kan houden. Ik had graag een moment willen hebben om hem los te laten. Het is natuurlijk heus fijn als je kind dat zó leuk vindt, begrijp me niet verkeerd. Ik vind het zelf alleen nogal een ding. 
4. En eigenlijk ging het ook prima. Totdat mn lieve peuter hartverscheurend begon te huilen dat ze Glenn miste. Met als toppunt het 'Everyday Life' [Coldplay] op de achtergrond. Het leek op een scene uit één of andere film. We huilden samen om dat wat ze het leven noemen. 
5. Ik ging sinds jaren weer eens naar een schoonheidsspecialist. Mezelf verwennen. Oh en ik was stoer hoor! "Wat kan er nou erger pijn doen dan bevallen?" Nou vergeet het :') Het deed echt pijn. Iets met wie mooi wil zijn.... Als ik nu nog eens zoiets bedenk, ga ik mezelf denk ik dwingen om mezelf mooi genoeg te vinden ;-) 

What in the world are we going to do?
Look at what everybody's going through
What kind of world do you want it to be?
Am I the future or the history?
'Cause everyone hurts
Everyone cries
Everyone tells each other all kinds of lies
Everyone falls
Everybody dreams and doubts
Got to keep dancing when the lights go out
How in the world I am going to see?
You as my brother
Not my enemy?
'Cause everyone hurts
Everyone cries
Everyone sees the color in each other's eyes
Everyone loves
Everybody gets their hearts ripped out
Got to keep dancing when the lights go out
Gonna keep dancing when the lights go out
Hold tight for everyday life
Hold tight for everyday life
At first light
Throw my arms out open wide
Hallelujah
Hallelujah
Hallelu-halle-hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelu-halle-hallelujah

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei