Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #12

{1. Wat als het leven je zoveel klappen heeft gegeven dat het licht even niet meer aan is? Wat als de zon net zo donker is als de maan? Wat als je slecht voelen niet meer beter lijkt te worden? Dat je niet had opgemerkt dat de zomer langzaam herfst wordt en het ineens winter is geworden en het dagen aaneen hard sneeuwt? Dat je niet meer kunt vertrouwen op de wind die je zal dragen? 
Dan zie ik jou}
2. We waren allebei wel klaar met vakantievieren. Mn oudste en ik. Na 8 weken thuis en oke, een week vakantie, hadden we wel weer behoefte aan wat meer structuur en minder televisie kijken. Gister was t dan eindelijk zover. De vakantie zat erop. Acht weken lang vroeg hij wanneer hij naar z'n nieuwe school zou gaan. Ik mocht hem wegbrengen en ophalen. Iets waarvan je denkt dat het leuk is. "Oh kijk daar! Mijn liefste vader en moeder zijn er weer. Wat heb ik ze gemist!" Nee dus. Hij was kwaad want hij wilde met de taxi naar huis. Dat is vele malen leuker dan met je ouders mee naar huis. 
3. Vanmorgen kwam zijn droom dan eindelijk uit. Glenn mocht met de taxi naar school. Ik kreeg niet eens een kus van hem. Oke, even stop. Wat gebeurde er nou net? Hij gaat veel sneller dan het licht en zo hard dat ik hem amper bij kan houden. Ik had graag een moment willen hebben om hem los te laten. Het is natuurlijk heus fijn als je kind dat zó leuk vindt, begrijp me niet verkeerd. Ik vind het zelf alleen nogal een ding. 
4. En eigenlijk ging het ook prima. Totdat mn lieve peuter hartverscheurend begon te huilen dat ze Glenn miste. Met als toppunt het 'Everyday Life' [Coldplay] op de achtergrond. Het leek op een scene uit één of andere film. We huilden samen om dat wat ze het leven noemen. 
5. Ik ging sinds jaren weer eens naar een schoonheidsspecialist. Mezelf verwennen. Oh en ik was stoer hoor! "Wat kan er nou erger pijn doen dan bevallen?" Nou vergeet het :') Het deed echt pijn. Iets met wie mooi wil zijn.... Als ik nu nog eens zoiets bedenk, ga ik mezelf denk ik dwingen om mezelf mooi genoeg te vinden ;-) 

What in the world are we going to do?
Look at what everybody's going through
What kind of world do you want it to be?
Am I the future or the history?
'Cause everyone hurts
Everyone cries
Everyone tells each other all kinds of lies
Everyone falls
Everybody dreams and doubts
Got to keep dancing when the lights go out
How in the world I am going to see?
You as my brother
Not my enemy?
'Cause everyone hurts
Everyone cries
Everyone sees the color in each other's eyes
Everyone loves
Everybody gets their hearts ripped out
Got to keep dancing when the lights go out
Gonna keep dancing when the lights go out
Hold tight for everyday life
Hold tight for everyday life
At first light
Throw my arms out open wide
Hallelujah
Hallelujah
Hallelu-halle-hallelujah
Hallelujah
Hallelujah
Hallelu-halle-hallelujah

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...