Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #5

1. Op het moment staat Herman in de oven. Het hele huis ruikt heerlijk. Tien dagen lang stond hij hier als een beslag op m'n aanrecht. Net als vroeger. Ik heb heel wat Herman naar binnen gewerkt als kind zijnde. Mijn moeder bakte er in periodes op los. Ik hou wel van dat jeugdsentiment :)
2. Het oudste kind ging kijken op zijn nieuwe school. Heel leuk voor hem, goed voor de juf op school. Ik kan je vertellen, ik was best nerveus voor dat uurtje. Er zit natuurlijk ook wel een emotioneel labeltje aan vast. Voor mij dan, want de kleuter had het zo naar z'n zin gehad. Het uur vloog ook voorbij want ik had goed gezelschap bij me.
Ik wilde het steeds eerst zien en dan geloven. Nu ik het gezien heb wordt het toch meer geloven, al vind ik het jammer dat hij zover weg is en er heen moet met een taxi en ik niet kan zien hoe zijn gezicht is als hij uit school komt.
3. Diezelfde dag (daarna) gingen we wandelen. Mijn goede gezelschap had het idee om naar dat landgoed te gaan waar ik het eerder over had gehad met haar. Wat een goed idee. Het was niet het prachtigste weer, met zon, maar het was droog. Het was een leuk tochtje, waarin ik een mega-ijsje Glenn deelde, die eigenlijk helemaal geen zin in delen had. Ik mocht wel een raketje van hem en 1 hapje van zijn ijsje. Soms kan ik hard om hem lachen.
4. Pas geleden kocht ik een bakje frambozen uit de supermarkt. Ik wist altijd wel dat ik die dingen echt niet te hachelen vond. Ik had ze nodig voor een recept en zo geschiedde dat. Ik heb alsnog de veel te dure frambozen weggegooid. Zo zonde! Tot ik bij het goede gezelschap in haar tuin (paradijs) stond. "Pluk maar" zei ze. Oh jee, dacht ik, maar oké, vooruit. En raad eens: ze waren heerlijk. Geen dure frambozen meer uit de supermarkt dus. Ik leer echt nog iedere dag bij ;)
5. Ik was in de wolken, toen ik ontdekte dat mijn appelzaadjes begonnen te groeien :) Ik had het gelezen op een website die ik kreeg doorgestuurd. Op een avond, toen ik mijn appel op had en ik de pitjes eruit had gepeuterd, legde ik ze in een potje met een beetje aarde, 3 weken in de koelkast. Ik was ze eigenlijk alweer vergeten. De man zei het, dat ze er nog in stonden. Ik gaf ze weer eens wat water (wat blijkbaar niet nodig is zolang ze in de koelkast staan). Je begrijpt, ik was in extase. Ik kom erachter dat mij ook dingen lukken. Niet alles gaat dus altijd mis ;) Het is alleen even de vraag wat ik ermee ga doen, aangezien we geen grote tuin hebben voor een appelboom. Al denk ik dat ik er best een liefhebber voor kan vinden!
6. Zondag was het een prachtige dag. Eindelijk kwam de zon er weer eens bij. We gingen daarom weer aan de wandel. Op een paar kilometer hier vandaan parkeerde ik de auto. Mijn kinderen bleken allang niet meer geinteresseerd in de wandeling. Het restaurant waar we stonden geparkeerd trok meer hun aandacht en zorgde daarom voor spontane hongerklop. 'Mama?? Gaan we al terug? Ik heb zoooo'n hommer!' Laat ik het erop houden dat ik ze bewonder om hun vasthoudendheid ;) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei