Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighouden #5

1. Op het moment staat Herman in de oven. Het hele huis ruikt heerlijk. Tien dagen lang stond hij hier als een beslag op m'n aanrecht. Net als vroeger. Ik heb heel wat Herman naar binnen gewerkt als kind zijnde. Mijn moeder bakte er in periodes op los. Ik hou wel van dat jeugdsentiment :)
2. Het oudste kind ging kijken op zijn nieuwe school. Heel leuk voor hem, goed voor de juf op school. Ik kan je vertellen, ik was best nerveus voor dat uurtje. Er zit natuurlijk ook wel een emotioneel labeltje aan vast. Voor mij dan, want de kleuter had het zo naar z'n zin gehad. Het uur vloog ook voorbij want ik had goed gezelschap bij me.
Ik wilde het steeds eerst zien en dan geloven. Nu ik het gezien heb wordt het toch meer geloven, al vind ik het jammer dat hij zover weg is en er heen moet met een taxi en ik niet kan zien hoe zijn gezicht is als hij uit school komt.
3. Diezelfde dag (daarna) gingen we wandelen. Mijn goede gezelschap had het idee om naar dat landgoed te gaan waar ik het eerder over had gehad met haar. Wat een goed idee. Het was niet het prachtigste weer, met zon, maar het was droog. Het was een leuk tochtje, waarin ik een mega-ijsje Glenn deelde, die eigenlijk helemaal geen zin in delen had. Ik mocht wel een raketje van hem en 1 hapje van zijn ijsje. Soms kan ik hard om hem lachen.
4. Pas geleden kocht ik een bakje frambozen uit de supermarkt. Ik wist altijd wel dat ik die dingen echt niet te hachelen vond. Ik had ze nodig voor een recept en zo geschiedde dat. Ik heb alsnog de veel te dure frambozen weggegooid. Zo zonde! Tot ik bij het goede gezelschap in haar tuin (paradijs) stond. "Pluk maar" zei ze. Oh jee, dacht ik, maar oké, vooruit. En raad eens: ze waren heerlijk. Geen dure frambozen meer uit de supermarkt dus. Ik leer echt nog iedere dag bij ;)
5. Ik was in de wolken, toen ik ontdekte dat mijn appelzaadjes begonnen te groeien :) Ik had het gelezen op een website die ik kreeg doorgestuurd. Op een avond, toen ik mijn appel op had en ik de pitjes eruit had gepeuterd, legde ik ze in een potje met een beetje aarde, 3 weken in de koelkast. Ik was ze eigenlijk alweer vergeten. De man zei het, dat ze er nog in stonden. Ik gaf ze weer eens wat water (wat blijkbaar niet nodig is zolang ze in de koelkast staan). Je begrijpt, ik was in extase. Ik kom erachter dat mij ook dingen lukken. Niet alles gaat dus altijd mis ;) Het is alleen even de vraag wat ik ermee ga doen, aangezien we geen grote tuin hebben voor een appelboom. Al denk ik dat ik er best een liefhebber voor kan vinden!
6. Zondag was het een prachtige dag. Eindelijk kwam de zon er weer eens bij. We gingen daarom weer aan de wandel. Op een paar kilometer hier vandaan parkeerde ik de auto. Mijn kinderen bleken allang niet meer geinteresseerd in de wandeling. Het restaurant waar we stonden geparkeerd trok meer hun aandacht en zorgde daarom voor spontane hongerklop. 'Mama?? Gaan we al terug? Ik heb zoooo'n hommer!' Laat ik het erop houden dat ik ze bewonder om hun vasthoudendheid ;) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...