Doorgaan naar hoofdcontent

dingen die me bezighouden #18

1. Hoe doen mensen t toch? 'We gaan er weer iets moois van maken hoor, deze 2e lockdown!' Ik hoor het met enige bewondering aan en tegelijkertijd een soort van afgrijzen. Bah! Hoe kun je dit nou een mooie tijd noemen...
1.b Ik zal dan vast een beetje jaloers zijn. De laatste weken en maanden waren op z'n zachts geen pretje. Veel stress en zorgen (voor) was het hoofdthema. Nu de rust enigzins terugkeerde namen angst en paniek en donkere gedachten het over. Een logisch gevolg maar alles behalve leuk. Blijkbaar ben ik dan wel zo sterk dat alles eigenlijk 'gewoon' door blijft gaan, al is dat dus wel met een donkere wolk boven m'n hoofd. Maar weet je, die moet er dan maar gewoon even blijven hangen. Ik zie t al zoveel om me heen. Je moet vooral genieten en meteen naar de dokter. Of juist niet. Er wordt niet meer over gesproken of nief meer gevoeld. Alles weggepoetst. Eigenlijk het grootste vergif voor je ziel. Tranen mogen vloeien. Het werkt juist helend. Ik kan het werkelijk iedereen aanraden. 
2. Het was leuk dat die goeie ouwe Sint weer in het land was. Hij heeft onze kinderen goed verwend. Daarna is t fijn wanneer hij weer is opgekrast. 
3. Ik vroeg aan Glenn: "is Sinterklaas echt? Of is hij een verklede man?" Glenn zei: "een verklede man" vól overtuiging. Oh, dacht ik, dus je hebt het geheim al ontrafelt! Ter controle vroeg ik hem wie hem dan kadootjes in z'n schoen deed. "Piet!" was zijn antwoord, met dezelfde overtuiging :') 
4. Livia kwam bij me om te melden dat er een eend op het hek zat. "Eksters zijn geen eenden, dat zijn vogels, liefje". Ik vond het ook al gek, want ze weet best wat een ekster is. "Mama kijk dan!" Ja ja, oke, ik kom al. De eend op het hek bleek dus een grote reiger op de schutting :') 
5. Ik deed de boodschappen en het voelde als een vrijlating. Het uitje van de week in vol ornaat. Ik deed nog net niet m'n mooiste kleren aan. Misschien toch maar eens doen...
6. Dat kinderen meer oppikken dan je lief is blijkt wel weer. Glenn wilde graag mee boodschappen doen. 'Nee! Mag niet!' zei ik bijna blij. 'Mama gaat alleen!' Livia: 'nee Glenn, het kan niet. Dat heeft de meneer op de tv gezegd!' 

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei