UMCG.

Liefste Glenn, 

Het jaar vloog alweer voorbij. We mochten weer met jou naar Groningen! Je vroeg er al een week naar. Je was immers, zo waren je eigen woorden, 'zoo ziek!' 'Ik moet naar de dokter, mama!'. Nee hoor liefje. Vijf en half jaar geleden, toen was het goed mis met je inderdaad. Maar nu, ik kan je amper bij houden. Je rent, eigenlijk vlieg je bijna door de lucht. En dat allemaal met 2 van die pretogen, waarin je lichtjes ziet schijnen. Mijn hart danst ervan. (En m'n hoofd, die slaat op hol, zo overprikkeld als ik dan ben. Ik hoor amper meer wat je zegt, of wat iemand überhaupt zegt. De dokter vroeg of ik vragen had; ik heb geen idee. Ik kan mijn eigen gedachten niet eens meer horen) 

Eerst mocht je weer voor je lengte en gewicht en een ecg. En toen de hartecho. We mochten nog even wachten op de gang. Je vloog op een fiets door de gang heen. 'Mamaa! Mamaa! BUURMAN EN BUURMAN OP TV! MAG IK DAT KIJKEN?!' 'Nog even wachten liefje. De dokter komt je zo halen!' 

'Glenn mag naar binnen'. 

Je bedenkt je niks. 'OJAAAA!' 

En daar vloog je. De blijheid. De echoscopist zei dat kindjes meestal huilen en niet zo blij zijn als jij. 

Ze was nog maar net begonnen. 'Is het al klaar?' vroeg je. Nog lang niet lieverd. En lig nou maar stil. Anders moet Buurman weer uit. Gelukkig, je deed je t zo goed, als in een echte superGlenn. 

We mochten weer naar beneden waar jij weer kon racen op fietsjes, trekkers en een autootje. Gelukkig dat we in het ziekenhuis waren, want je rijdt iedereen bijna van de sokken. 

Daar was de dokter. Je zei dat je je trui wel even uit zou doen zodat de dokter ernaar kon luisteren. 

Volgens de dokter zag alles er goed uit. Mama gelooft er nog niks van. Vorig jaar was er wat opschudding. Over een paar weken krijgen we telefoon en dan horen we verder (misschien dat ik dan weer helder na kan denken over te stellen vragen, haha)

En toen mochten we weer naar boven. Want er stond een 24uurs ECG op het program. Je mocht in de stoel zitten maar wilde perse op het bed. Het is wat met jou en die oogjes. Daar zit toch een bepaald soort overtuigingskracht in. Zodat mensen het toch altijd op jouwn manier doen. Je werd afgeplakt met veel tape. Mama zei al dat ze het met 1-seconde lijm kon vastplakken met die grijpgrage, onderzoekende tengeltjes van jou. 

Het was zo gepiept, want wat werkte je geweldig mee. Vandaag ook trouwens. Vanmorgen huilde je toen je uit bed kwam. Het zat zo in de weg allemaal. En ik snapte het zo goed, maar je moest nog even volhouden, anders moesten we weer terug naar Groningen en kon het riedeltje weer opnieuw en dat wilde je niet!

En wat deed je dat ook weer goed. De kinderen uit je klas vonden het maar wat interessant. 'Robot Glenn' werd je al genoemd. Je liet het iedereen zien, iedereen die het maar wilde zien. 

Ik zag trouwens wel iets gebeuren bij je toen we je nog even lieten zien waar het allemaal begon. Eerst op de kinderafdeling en later op de kinderIC. Met dat grote lege bed, waar je wel eventjes in wilde liggen. Papa en mama hadden jou daar immers over verteld tijdens de EMDR, die zo goed heeft uitgepakt, waardoor je meer ruimte in je hoofd hebt gekregen. Het is wonderlijk om te zien! 

Ik ben zo trots op jou lieve Glenn, ookal maak je me soms helemaal gek, moe en toch ook heel boos. Die ene dag in mei in 2014 waarop het allemaal mis ging durfde ik hier niet eens over na te denken. Over hoe het zou zijn als je groter was, en hoe het zou zijn als je grote broer zou zijn en dat nu ook echt bent van je lieve zus.

Ik hou van jou lieverd. Blijf vooral wie je bent. Dat mannetje zonder oordeel. Zonder opsmuk. Zonder dat je je laat beïnvloeden. Jij die gewoon altijd bent ♡ 

Liefs, 

Je Mama