1. Mijn dochter stond pas boven aan de trap. Ze las Glenn de les. Iets wat ze goed blijkt te kunnen met haar stem en goede spraakvermogen. Ze doet het wel vaker. En als ze het doet, hoor ik mezelf. Met dezelfde intonatie. Met precies dezelfde woorden. Nadat ze klaar was met haar les stond ze boven aan de trap. "Kan hier ook nooit eens iemand gewoon even NORMAAL doen?!" Je begrijpt, ik kwam niet meer bij.
2. Laatst mochten ze samen naar opa en oma. Of ze wat eten wilden voor ontbijt. "Nee, we eten bij opa en oma. Boterhammen met hagelslag!" Al zouden ze bijna van hun stokje ervan gaan. "Jaa want dat krijgen we van mama niet!"
3. Livia moest naar het consultatiebureau. Op het moment dat ik zei dat we even naar de dokter zouden gaan begon ze te huilen. "MAAR IK WIL GEEN PRIK! WANT DAT DOET ZOOO'N PIJN! Maar lieverd, mama heeft t nog niet eens gehad over een prik? Ze kreeg er wel 1. M'n hart brak lichtelijk van haar tranen. Ze was wel stoer, want zij kijkt als de prik gezet wordt. Gelukkig was de speelgoedwinkel dicht. Anders hadden we die samen ook nog eens leeggekocht.
4. We gingen pas puzzelen. Eentje van 100 stukken. Een prachtig ding. Met z'n allen. Ik wist allang dat zij er veel beter in zijn. Mijn zoon heeft nog een extra talent. Puzzelstukjes verduisteren. Z'n gezicht spreekt boekdelen. Hij gaat er gewoon bovenop zitten en roept "hé de puzzel is niet compleet!"
5. Livia mocht weer wennen op school. Ze liep niet maar rende. Ze is al even klaar met peuter zijn en wist niet hoe snel ze bij haar nieuwe juf moest zijn. Ze mocht verven en het schilderij moest meteen, nog helemaal nat, mee naar huis. Ook was ze boos, omdat ze niet langer mocht blijven.
6. Ik luisterde een liedje van een tvprogramma. Toen ik het hoorde was het alsof ik in een helikopter vloog op die bewuste avond ergens in mei 2014. We liepen nadat we babyGlenn op de eerste avond in het ziekenhuis in Groningen hadden achtergelaten naar het Ronald mcDonaldhuis. Ik had de hele dag gehuild en ik kon ook niet anders. Op straat schreeuwde ik het uit. Dat ik het niet wilde. Dat ik naar huis wilde. Dat het ons moest overkomen. Vooral bang dat hij het niet zou overleven en ik er niet bij zou zijn. Midden in de nacht om half 10 's avonds.
Mooi wat muziek soms doet. Het brengt je weer even terug naar momenten in het leven. Een rake voor dit moment en de angst om te verliezen. Er bleef altijd wel iets zingen in die periode. Niet omdat het moest om te overleven maar omdat het er gewoon was en er altijd zijn zal. Dwars door de wind en de regen ♡
Door De Wind
Ik zie je voor me
Met m'n ogen dicht
Ik kan je voelen
Met m'n hart op slot
Ik hoor je praten
Maar je bent er niet
Je bent er niet
Ik voel me verloren
Als ik jou moet verliezen
En ik blijf van je dromen
Want ik kan je niet missen
Ik kan je niet missen
Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou
Ben ik nooit alleen
Ik voel je naast me
Als ik 's nachts op straat
Wil vergeten
Wat in mijn ogen staat
Geschreven
Je moest eens weten
En ik wil me verliezen
In de roes van een winnaar
En ik zou willen schreeuwen
Maar ik kan alleen zingen
Door de wind
Door de regen
Dwars door alles heen
Door de storm
Al zit alles me tegen
Door jou
Ben ik nooit alleen
Door een zee van afstand
Door een muur van leegte
Door een land van stilte
Door een muur van leegte
Door de wind
Reacties
Een reactie posten