Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezig hebben gehouden #8

1. Sinds het 'maak de hele dag ruzie met je broer/zus' een beetje is overgewaaid dient er zich een nieuw fenomeen aan. Namelijk die van 'sorry, mijn welgemeende excuses dat ik überhaupt besta'. Sinds de dochter ontdekt heeft dat draaien met haar ogen een effect op mij heeft, doet ze dat, zeker niet perongeluk, een paar keer per dag. Er komt nog net geen 'duuhh' dat mondje uitrollen met een draaiende hand erbij. Of wacht, toch een soort van wel. Ze legt gewoon haar hand op mijn mond. Ze kwam er pas achter dat ik dan ook mn tong over die hand laat gaan waar we dan smakelijk samen om lachen.
2. Waarom duurt het tvprogram 'Zomergasten' zolang? Ik doe er op deze manier 5 dagen over om 1 aflevering te kijken. 'Mama? Mamaaaaa!' Word ik vaak onderbroken en dat ongeveer keer 100. Ze doen dan wel vaak de mededeling dat ze me lief vinden. Oke, vooruit. Dat is dan wel een smeltmoment x100.  
3. De man was jarig en trakteerde op een spiksplinter nieuwe autoradio. De handige baas bouwde hem in een handomdraai in de auto. Sinds ik een 3 maanden gratis abonnementje nam op een muziekstreamingservice (is dat een woord?) kan ik er niet meer van zonder en kunnen we dit ook afspelen in de auto. Als een kind zo blij ben ik. Dat snap je. 
4. Waar ik ook zo blij van werd is het nieuwe album van Alanis Morissette. Ik heb em pas heel vaak beluisterd (tel kwijt). Zij was zeker een jeugdheld. Soort van dan want ik ben niet zo gevoelig voor idolen en fanperikelen. Hoewel ik haar muziek echt te gek vind en heb grijs gedraaid. Haar single debuut met haar dochter deed m'n hart al helemaal smelten. Naast dat ze goed kan zingen vind ik haar een leuk mens en een goede moeder. 
5. We gingen opnieuw naar de stad om 'de boekjes met de foto's erin' op te halen. Het kroost moet dan gewoon wéér mee (ja dat vond ik wel een beetje jammer) Of we dan ook naar de Hema gingen. De kleuter kreeg spontaan honger. 'We gaan deze keer niet liefjes, we gaan naar huis!' Waarna ik thuis kwam met allerlei nodige en onnodige dingen van dus wel, de Hema. 
6. De dochter kreeg nieuwe potloden en stiften. Eigenlijk niet alleen zij, ze zijn ook gewoon voor Glenn. Pap en mam moesten meedoen, waarop zij blaadjes voor ons klaar had gelegd. En voor ons ieder 5 stiften en bij haarzelf 15 gloednieuwe. En wij mochten kleuren oude meuk. Aan de potloden mocht ik ook echt niet meer aanzitten dus blijkbaar gaat het toch ergens mis in mijn opvoeding ;-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...