Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezig hebben gehouden #8

1. Sinds het 'maak de hele dag ruzie met je broer/zus' een beetje is overgewaaid dient er zich een nieuw fenomeen aan. Namelijk die van 'sorry, mijn welgemeende excuses dat ik überhaupt besta'. Sinds de dochter ontdekt heeft dat draaien met haar ogen een effect op mij heeft, doet ze dat, zeker niet perongeluk, een paar keer per dag. Er komt nog net geen 'duuhh' dat mondje uitrollen met een draaiende hand erbij. Of wacht, toch een soort van wel. Ze legt gewoon haar hand op mijn mond. Ze kwam er pas achter dat ik dan ook mn tong over die hand laat gaan waar we dan smakelijk samen om lachen.
2. Waarom duurt het tvprogram 'Zomergasten' zolang? Ik doe er op deze manier 5 dagen over om 1 aflevering te kijken. 'Mama? Mamaaaaa!' Word ik vaak onderbroken en dat ongeveer keer 100. Ze doen dan wel vaak de mededeling dat ze me lief vinden. Oke, vooruit. Dat is dan wel een smeltmoment x100.  
3. De man was jarig en trakteerde op een spiksplinter nieuwe autoradio. De handige baas bouwde hem in een handomdraai in de auto. Sinds ik een 3 maanden gratis abonnementje nam op een muziekstreamingservice (is dat een woord?) kan ik er niet meer van zonder en kunnen we dit ook afspelen in de auto. Als een kind zo blij ben ik. Dat snap je. 
4. Waar ik ook zo blij van werd is het nieuwe album van Alanis Morissette. Ik heb em pas heel vaak beluisterd (tel kwijt). Zij was zeker een jeugdheld. Soort van dan want ik ben niet zo gevoelig voor idolen en fanperikelen. Hoewel ik haar muziek echt te gek vind en heb grijs gedraaid. Haar single debuut met haar dochter deed m'n hart al helemaal smelten. Naast dat ze goed kan zingen vind ik haar een leuk mens en een goede moeder. 
5. We gingen opnieuw naar de stad om 'de boekjes met de foto's erin' op te halen. Het kroost moet dan gewoon wéér mee (ja dat vond ik wel een beetje jammer) Of we dan ook naar de Hema gingen. De kleuter kreeg spontaan honger. 'We gaan deze keer niet liefjes, we gaan naar huis!' Waarna ik thuis kwam met allerlei nodige en onnodige dingen van dus wel, de Hema. 
6. De dochter kreeg nieuwe potloden en stiften. Eigenlijk niet alleen zij, ze zijn ook gewoon voor Glenn. Pap en mam moesten meedoen, waarop zij blaadjes voor ons klaar had gelegd. En voor ons ieder 5 stiften en bij haarzelf 15 gloednieuwe. En wij mochten kleuren oude meuk. Aan de potloden mocht ik ook echt niet meer aanzitten dus blijkbaar gaat het toch ergens mis in mijn opvoeding ;-) 

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei