Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighielden #7

1. Ik bestelde een paar kledingstukken voor de dochter. Jurken, rokjes en 'eenhoornen' domineren haar garderobe. Sinds dit door de brievenbus werd geschoven is ze niet haar moeder dankbaar, maar meneer de postbode. *zucht* ;-) 
2. Het ruziemaken van het kroost waar ik het vorige week over had is sindsdien toch flink minder geworden. Ik denk dat het kwam door een error die bij mij ontstond en daardoor riep dat ze allebei op hun eigen kamer gingen spelen, zagen ze blijkbaar het licht en ik ook weer - aan het eind van de tunnel :') 
3. Hilarisch zijn kinderen vaak wel. Zo hard ze ruzie maken, in het stadhuis notabene, 1 minuut later vragen ze elkaar ten huwelijk waar hun ouders elkaar het ja-woord hebben gegeven. 
4. We gingen naar een sluis. Toen ik er langsreed de dag ervoor zag ik een glijbaan met veel zand van een dijkje af. Na 50x ervan af gegleden, gingen we weer naar huis en sliepen ze die nacht wel heel goed. 
5. Van het weekend maakte ik tomatensoep. Niet dat de soep nou heel speciaal was. (Wel dat ik kook trouwens) Wat wel speciaal is, was de basilicum die erin ging, van mijn sinds maart! gekochte plant. Ik die vroeger geen plant in leven hield, zorgt nu zelfs zo goed voor deze nogal precaire plant. De wonderen zijn dus nog steeds de wereld nog niet uit. 
6. Deze week was nogal een week van emoties. Ook een week van soms van voren niet meer weten dat ik van achter nog leef. Mn hoofd vol en mn hart nog voller. Soms vergeet ik veel en kan ik daar ook van balen. Wie weet mag dat ooit nog eens beter worden..

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...