Doorgaan naar hoofdcontent

Dingen die me bezighielden #7

1. Ik bestelde een paar kledingstukken voor de dochter. Jurken, rokjes en 'eenhoornen' domineren haar garderobe. Sinds dit door de brievenbus werd geschoven is ze niet haar moeder dankbaar, maar meneer de postbode. *zucht* ;-) 
2. Het ruziemaken van het kroost waar ik het vorige week over had is sindsdien toch flink minder geworden. Ik denk dat het kwam door een error die bij mij ontstond en daardoor riep dat ze allebei op hun eigen kamer gingen spelen, zagen ze blijkbaar het licht en ik ook weer - aan het eind van de tunnel :') 
3. Hilarisch zijn kinderen vaak wel. Zo hard ze ruzie maken, in het stadhuis notabene, 1 minuut later vragen ze elkaar ten huwelijk waar hun ouders elkaar het ja-woord hebben gegeven. 
4. We gingen naar een sluis. Toen ik er langsreed de dag ervoor zag ik een glijbaan met veel zand van een dijkje af. Na 50x ervan af gegleden, gingen we weer naar huis en sliepen ze die nacht wel heel goed. 
5. Van het weekend maakte ik tomatensoep. Niet dat de soep nou heel speciaal was. (Wel dat ik kook trouwens) Wat wel speciaal is, was de basilicum die erin ging, van mijn sinds maart! gekochte plant. Ik die vroeger geen plant in leven hield, zorgt nu zelfs zo goed voor deze nogal precaire plant. De wonderen zijn dus nog steeds de wereld nog niet uit. 
6. Deze week was nogal een week van emoties. Ook een week van soms van voren niet meer weten dat ik van achter nog leef. Mn hoofd vol en mn hart nog voller. Soms vergeet ik veel en kan ik daar ook van balen. Wie weet mag dat ooit nog eens beter worden..

Reacties

Populaire posts van deze blog

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost without you

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!

Hier en nu

Liefste Glenn Mama zit in de stoel wat te staren naar dat scherm met alle nummertjes en curvers. Doodeng eigenlijk. Weer een nieuwe stap om het vertrouwen terug te krijgen. Al ga ik er vanuit dat die dokters heus wel weten wat ze doen. Maar dat is makkelijker gezegd dan dat ik het voel. Want lief ventje, vanaf vandaag ga jij zonder extra zuurstof door het leven. En dan te bedenken dat je pas vier weken geleden die verschrikkelijke operatie onderging. En nog geen week later de volgende. Het lijkt allemaal alweer zo ver weg. Wat ben jij een kanjer! Wat een veerkracht en wat maakt mij dat ontzettend trots dat je hier allemaal door heen bent gekomen. Al durf ik niet zover vooruit te kijken, het zijn dit soort lichtpuntjes waar mama weer hoop uit kan putten. Daarom leef ik bij de dag. Zoveel mogelijk in het hier en nu... Met mama gaat het op en af. Zolang ze er niet over hoeft te praten gaat het redelijk. Voor nu is dat goed. Het vervolg ligt voor mijn gevoel nog te ver buiten handberei