Doorgaan naar hoofdcontent

Sneltrein

Liefste Pluis

Dat was vanmorgen ook wat bij de kapper in het ziekenhuis. De kapster had een slechte dag geloof ik en moest even flink klagen. Alles was niks en haar leven leek ongelooflijk zwaar. Je mams heeft er smakelijk om kunnen lachen en heb haar maar niet gevraagd om te ruilen. Mijn haar zit in ieder geval wel weer goed :)

Vandaag heb ik niks te klagen. Die twee arterielijntjes uit je lies zijn eruit en ook je katheter is eruit gehaald. Nu die 'versiering' weg is, maakt dat je weer kaal bent. Niet dat het erg is, maar mama kan het alweer niet meer bijbenen, zo snel als het allemaal gaat. Weer die gekke sneltrein, waar we dit keer wel van weten waar die zal stoppen. Mijn hoofd duizelt ervan! Ik voel mij zo anders als in het begin. Mijn boosheid maakt weer plaats voor een beetje hoop. En de hoop maakt dat ik weer dichterbij je wil zijn en staan. Ik mag je weer vastpakken en met kleine stapjes vooruit lopen. De angst voor de toekomst maakt plaats voor genieten van jou in het hier en nu. Wat een intens gevoel van geluk is dat!

Nog een stap verwijderd van de 'gewone' kinderafdeling. Mama begon het net gezellig te vinden op de kinderIC. Kunnen we strakjes samen afkicken :)

Gister keek ik naar jou en je paps. Wat lijk je op hem! Zelfs je haarlijn is identiek aan dat van hem. Mijn twee heerlijke mannen. Wat gloei ik van trots! 

Nog even volhouden lieverd! En dat kun jij! Mijn kleine bikkel ♥

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. pa3ecu23 mei 2014 om 14:31

    Gefeliciteerd met deze belangrijke dag.
    Fijn te lezen dat het tij zich ten goede heeft gekeerd.

    Liefste Groeten
    Henny en Ruud

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen