Doorgaan naar hoofdcontent

♥

Liefste Pluis,

Bijzonder mannetje van me. Zo goed als jij het doet na die operatie, heeft niemand voor mogelijk gehouden. Zelfs je hartritme is weer stabiel. Zo klein maar nu al zo krachtig! Wat hou ik van jou lieve vent! Ik voel me vereerd jouwn mama te mogen zijn ♥

Vandaag is het voor de 3e dag op rij zo'n dag die mijn gemoedstoestand weerspiegelt. De ene keer is het droog en bewolkt, de andere keer komt het met bakken uit de hemel vallen. Ik mis je geluidjes en zelfs je harde gehuil en je babygeur. Ook mis ik het om je te badderen. Zo heerlijk als je dat vindt, in de tummytub, zo heerlijk vind ik het om dan naar jou te kijken. Dan leer ik weer van jou om het niet te zoeken in grote dingen, maar te genieten van al het kleins en gewone. Wat lijkt me dat weer fijn om weer in de sleur te zitten van alle dag. Lekker thuis, op de bank, op bed of wat dan ook. En dat lekkere gebakje van gisteravond, om jouw leven te vieren!

De artsen staan momenteel voor een raadsel van wat jij nou hebt jongen.
Dat je erg ziek bent is wel een ding wat zeker is. Gelukkig ben je in goede handen hier en zijn ze met man en macht aan het uitvogelen wat er mis is met jou. De onzekerheid is slopend, maar die hartoperatie aan die vreselijke machine, godzijdank, is achter de rug!

Zojuist ben je weer meegenomen voor de CTscan. Wat een organisatie is dat! Met 4 man sterk werd jij vervoerd! Mijn kleine poppetje in dat grote bed. De scan zal korter duren dan jou te vervoeren heen en terug. Maar lieverd, heb alle vertrouwen in jou dat je het goed zult doen :)

Liefs
Je Mama


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen