Doorgaan naar hoofdcontent

Mijn lieve poppetje

Lieve Glenn,

Daar zit ik dan weer. Aan jouw bed. Samen met papa, die met zn hoofd op bed in slaap is gevallen en Nijntje die dit allemaal zit te aanschouwen.

Vandaag is het mama's eerste moederdag. Ik vond het nooit zo interessant, maar vandaag des te meer! Het ontbijt, het kadootje in het ziekenhuis en dat kaartje van papa. Ik voelde me wel heel speciaal! Je papa is trouwens wel een grappige vent. Gister zei hij tegen mij dat hij 'even' wat moest regelen. Mama zei tegen hem dat hij al gelijk door de mand viel. Papa wilde weten waar ik het over had en deed alsof z'n neus bloedde, maar ik wilde zeker niet zijn pret bederven. Je paps kan gewoon niet liegen :)

Lieverd van me..wat vind ik het leven momenteel verschrikkelijk oneerlijk. Ik word zo jaloers van mensen waarbij het wel voor de wind lijkt te gaan. Snel zwanger, gezonde kindjes. Het lijkt ons niet gegund :( Als ik ouders met hun kindjes zie lopen. En jij bent gewoon doodziek.

Verder kijken dan morgen kan ik niet. De gedachte aan de operatie van morgen maakt me gek. Ik weet dat jij sterk bent en de dokters kundig zijn. Maar het gevoel bij alles wat er mis kan gaan, maakt dat alles in mijn lijf begint te protesteren en het lijkt alsof ik niet van jou mag houden...wat als..wat als klinkt het in mijn hoofd..het is alsof mijn keel wordt dichtgeknepen en ik naar lucht moet happen. Het lijkt alsof mijn leven er van afhangt.

Allerliefste kleine pluis..opnieuw zal ik je moeten laten gaan en zal ik mij weer over moeten geven aan het onbekende. Het doet zo'n pijn dat ik zoveel van jou hou..

Liefs
Je Mama


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen