Doorgaan naar hoofdcontent

...

Lief manneke,

Wat ben jij een ontzettende bikkel geweest! Ben zo ongelooflijk trots op jou :) Voorlopig mag je nog even lekker slapen en bijkomen van al het gedoe in je al zo'n kleine lijfje.
Mama wist gister niet waar ze de hoop vandaan moest halen.
Daarom heb ik gister voor jou n mooi boek gekocht, zodat ik jou daar uit voor kan lezen voor wanneer je weer terug op je plekje zou zijn. Ik kijk er zo naar uit!

De nachtmerrie blijft maar voortduren. Ik wacht steeds op t moment van ontwaken. Wat een enorme achtbaan van emoties! Lieverd, de dokters hadden het mis. Jouwn hartje is wel degelijk goed aangelegd! Mama is intens verdrietig omdat ze weet dat jij opnieuw onderzocht moet worden en onder het mes zal moeten en je dus opnieuw los moet laten, maar heel blij dat jouw hart in orde is!

Ondanks alles wat er gebeurd en nog gebeuren moet, lieve Glenn, besef ik me maar al te goed dat het vandaag een dag is waarop ik jouw leven groots mag vieren! Mijn hart maakte een sprongetje toen ik jouw hart aan de monitor hoorde kloppen ♥♥♥ Het deed me denken aan de dag waarop ik je hartje voor het eerst hoorde!

Papa wil je laten weten dat het goed met hem gaat. Hij voelt zich zo gesteund door de mensen om hem heen door de berichten op facebook, via whatsapp en gesprekken met maatschappelijk werk! We hebben een fijn plekje bij het Ronald McDonald Huis.

Lieve pluis, we missen je! ♡

Liefs
Je paps en mams

Reacties

  1. Johan en Margriet8 mei 2014 om 01:36

    Veel sterkte Geertje en Herwin! We denken veel aan jullie! Fijn dat we op deze manier op de hoogte kunnen blijven van hoe het met Glenn gaat.
    Groetjes, Johan en Margriet

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Sonja8 mei 2014 om 04:32

    Via Facebook kwam ik op jouw (jullie) blog terecht. Ik ben ontroerd door jullie verhaal. En wat een mooi eerbetoon aan jullie kindje om zo je gevoelens weer te geven. Ik ken jullie niet persoonlijk, maar ik ben geraakt door jouw schrijven over de moeilijke periode die jullie nu moeten doorstaan. Daarom wil ik jullie hierbij heel veel kracht en sterkte toewensen. Ik hoop dat jullie dappere mannetje iedereen doet verbazen en snel herstelt zodat hij gezond en wel over een tijdje met jullie mee kan naar huis. Houdt goede moed! Groetjes Sonja Stok.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen