Doorgaan naar hoofdcontent

:) :(

Lieve Glenn,

Het is weer ochtend, de vogels fluiten en ik ben dankbaar. Dankbaar voor deze nieuwe dag! Weet je wel hoeveel mensen er van jou houden kleine vent? Zoveel mensen leven met ons mee! Mama vindt het overweldigend!

Maandag zul je 4 weken oud zijn. De dag waarop je hopelijk voor het laatst geopereerd zult worden en waarmee je hopelijk beter zult worden! Ik word alweer misselijk bij de gedachte jou opnieuw af te moeten staan. Het kleine lijfje waar al zoveel in gebeurd is! En ook weer een heftige ingreep. Lieve schat, ik ben dan bang, maar zo blij dat ze weten wat er met jou aan de hand is.

Je lever heeft een extra slagader waardoor dat lijfje van jou zo hard moet werken om de hoeveelheid bloed te verwerken. Opnieuw vallen de puzzelstukjes op z'n plek. Vond het al zo bijzonder dat je 's nachts doorsliep vanaf de eerste dag! Het leek al te mooi om waar te zijn. Als je aan mn borst lag viel je zo in slaap. Mama werd dan boos en vond zichzelf n loser...

Het gevoel van had ik het toen maar geweten speelt vaak door mn hoofd. Aan de andere kant..dan had ik niet met jou kunnen genieten met jou van die gewone dingen.

Je mag weten dat ookal zal je mams weleens boos zal zijn, je ontzettend geliefd wordt! Ook mama heeft niet alle wijsheid in pacht, maar zal samen met papa haar best gaan doen :)

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel sterkte aanstaande maandag, we denken heel veel aan jullie en hopen dat dat kleine mannetje weer heel gauw helemaal beter wordt! Liefs van Martin, Carin en de kids

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel veel sterkte maadag!!! Jullie zijn sterk en jullie kleine man ook.Hoop dat jullie snel weer thuis kunnen genieten van Glenn!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...