Doorgaan naar hoofdcontent

Kleinste liefje van mn leven

Allerliefste Glenn

Wat lijken de dagen hier alweer gewoon te worden! We staan op, komen bij jou en gaan weer naar 'huis', eten wat en we gaan weer slapen. Maar vandaag is alles anders.

Mama zit hier op het grote bed in dat zelfde huis met katachtige ogen te kijken hoe verwoed papa aan het stofzuigen is. Hoe de tassen in de hoek gestapeld staan. Lief mannetje, morgen mag jij een soort van naar huis! Uitzieken in het Deventer Ziekenhuis. Daar waar het allemaal begon. Mama kan het nog steeds niet geloven en is er bijna van overtuigd dat ze het hier gaat missen. Je moeder is af en toe de weg kwijt en heeft ze vaak niet op een rijtje en heeft een aantal steekjes los. Opnieuw krab ik mezelf weer op mijn hoofd en vraag ik me af of het wel echt is.

Tijdens het gesprek met de dokter hebben pap en mam ons gevoel zo goed mogelijk verwoord. Natuurlijk staat jouwn gezondheid op nummer een voor ons. We vroegen ons gewoon af wat de meerwaarde nog zou zijn van jou verblijf in het UMCG. Mama en papa hebben erg last van heimwee en vonden dat jij ook voor het vervolg goed af zou zijn in Deventer. De lieve dokters hier en zowel in het andere ziekenhuis hebben hier gehoor aan gegeven. Met dit als gevolg. Wat een lichtpunt! Wat ben ik ongelooflijk dankbaar. Het is datgene wat voor mij het leven weer wat aangenamer maakt. Het gevoel van een klein beetje controle is zolang weggeweest!

Lieverd, toen ik naar jou keek vanmiddag mocht ik opnieuw ervaren hoe gezegend ik ben met zo'n lief en mooie vent zoals jij. Wat hou ik toch ontzettend veel van jou!

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Unknown27 mei 2014 om 14:19

    Met ons drieen slaan we er ons wel doorheen!! Hoe lastig het soms ook nog zal worden.belangrijkste is dat wij elkaar begrijpen en dat we doen zoals wij met zijn drien happy bij voelen!!papa houdt verschrikkelijk veel van jullie !!! Liefs je mannetje en pappavan jullie !!! Liefs je mannetje en pappa

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ankie snel27 mei 2014 om 16:02

    Wat een ongelovelijk mooi bericht een stap naar een nieuw begin

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Unknown28 mei 2014 om 01:25

    Weer eens stap in de goede richting. Fijn om hem weer wat dichter bij jullie te kunnen hebben. Hoop dat hij zeer spoedig weer mee naar huis mag. Maar eerst zorgen dat jullie kleine man, weer helemaal opgeknapt is. Hij heeft gevochten en hij heeft het tot nu toe gewonnen, dus dit laatste beetje gaat hem zeker lukken.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen