Doorgaan naar hoofdcontent

:) :(

Lieve Glenn,

Het is weer ochtend, de vogels fluiten en ik ben dankbaar. Dankbaar voor deze nieuwe dag! Weet je wel hoeveel mensen er van jou houden kleine vent? Zoveel mensen leven met ons mee! Mama vindt het overweldigend!

Maandag zul je 4 weken oud zijn. De dag waarop je hopelijk voor het laatst geopereerd zult worden en waarmee je hopelijk beter zult worden! Ik word alweer misselijk bij de gedachte jou opnieuw af te moeten staan. Het kleine lijfje waar al zoveel in gebeurd is! En ook weer een heftige ingreep. Lieve schat, ik ben dan bang, maar zo blij dat ze weten wat er met jou aan de hand is.

Je lever heeft een extra slagader waardoor dat lijfje van jou zo hard moet werken om de hoeveelheid bloed te verwerken. Opnieuw vallen de puzzelstukjes op z'n plek. Vond het al zo bijzonder dat je 's nachts doorsliep vanaf de eerste dag! Het leek al te mooi om waar te zijn. Als je aan mn borst lag viel je zo in slaap. Mama werd dan boos en vond zichzelf n loser...

Het gevoel van had ik het toen maar geweten speelt vaak door mn hoofd. Aan de andere kant..dan had ik niet met jou kunnen genieten met jou van die gewone dingen.

Je mag weten dat ookal zal je mams weleens boos zal zijn, je ontzettend geliefd wordt! Ook mama heeft niet alle wijsheid in pacht, maar zal samen met papa haar best gaan doen :)

Liefs
Je Mama

Reacties

  1. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel veel sterkte aanstaande maandag, we denken heel veel aan jullie en hopen dat dat kleine mannetje weer heel gauw helemaal beter wordt! Liefs van Martin, Carin en de kids

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel veel sterkte maadag!!! Jullie zijn sterk en jullie kleine man ook.Hoop dat jullie snel weer thuis kunnen genieten van Glenn!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...