'Hij is naar de hemel', vertelde ik mijn zoon. Hij keek me aan. 'Wat is een hemel?', vroeg hij. Ik zei hem zomaar dat hij misschien wel wist hoe dat eruit zou kunnen zien..
Onverwachts viel het laatste blaadje van de boom op de grond. Ik weet niet of het blaadje het heeft geweten. Of het heeft geweten dat het zoveel verdriet zou geven..
Op een zeker moment kwam de zon weer tevoorschijn. Alsof ze ons iets zeggen wilde. 'Kom maar hier bij mij. Ik zal je troosten en je warmte geven. Daar hoef je niets voor te doen want Ik heb je lief'.
En zo kunnen we voorzichtig beginnen aan het leven van alle dag. In een wereld die toch doordraait. Op een eigen tijd en hoe je je ook voelen mag. Al is het een zesje en geen negen of een tien.
Soms mogen we dan weer even voelen van iets van het grote gemis. Op een onbewaakt moment als een soort weeënstorm die opdoemt uit iets simpels. Als je loopt over straat of als je de afwas staat te doen.
Tijd is wat we onszelf kunnen geven in dit verdriet, net zoveel als nodig is. Het met milde ogen kunnen aanschouwen. Naar onszelf maar ook zeker naar de ander ♡
Reacties
Een reactie posten