Doorgaan naar hoofdcontent

irritante quote

December. 
Ik schreef pas geleden over deze maand. Ik zie de irritante - pardon my french - kutquotes voor bij komen: 'make it a december to remember'. 
Deze ouwe zuurpruim vraagt zich meteen af hoe het dan met die andere maanden moet. Het jaar heeft nu er nu eenmaal 12 en om het nou allemaal op deze te gooien. Voor december moeten we leven. Vergeet het maar. Ik weiger. 

En toen werd het toch een maand van die kutquote. Nee, ik vroeg er niet om. Het gebeurde. Zomaar. (Om mij, ons te pesten denk ik heel soms) Ik denk dat het leven een cursus kickboksen heeft gekregen. Er vielen ontzettend rake klappen. 

Gejankt heb ik van de pijn. Met een bloedneus, een blauw oog. 'VIND JE DIT NOU LEUK?!' vroeg ik verbeten. 
Ik kon terugvechten, maar deed het niet. Weglopen was ook een optie geweest. Of eigenlijk niet, het zou me achterna gekomen zijn met nog rakere klappen. 

En toen waren daar mensen met doeken voor m'n bloedingen, zalf voor mn blauwe oog en een liefdevolle deken die om me heen werd gelegd om me op te warmen waarna de pijn direct verzacht werd. Dankbaar liet ik mezelf verzorgen. 

Het leven en ik zitten naast elkaar. Uitgemept. Ik kijk em recht in de ogen met 'n leeg gevoel. Verdrietig van alle zorgen. Alle pijn. 'Waarom?' vraag ik. Het antwoord blijft uit. Ik wil terugslaan maar ik doe het niet. Wie zou ik er een plezier mee doen? Mezelf het allerminst. 

Over een tijd zullen we weer een soort van vrienden zijn. Net zoals je n beer op de weg beter kunt omhelzen. 
Het leven gaat niet altijd zoals ik had gehoopt. Maar toch, het komt altijd wel weer goed. Linksom of rechtsom. 

Ik wil n ieder bedanken die de laatste weken ons hebben bijgestaan in deze lastige tijden. Mijn dank is onmeetbaar. De liefde die ik voelde was als een warm bad. Dankjulliewel! ♡


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...
Een reactie posten
Meer lezen

Beter!

Liefst kleintje Jij kleine lachebek! Je wordt nu een echte ondeugd. Mama ziet die kleine pretlampjes wel in je ogen! Wat maakt me dat ontzettend blij. Je mams stroomt er bijna van over. Wat bof ik toch met jou ♡ Vandaag mochten we weer naar 't UMCG. Na alle spullen bij elkaar gezocht te hebben, in de auto. Mama vindt dat best meevallen en wordt er steeds makkelijker mee. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen! Het eindje rijden vind je geen probleem. Na 'n poosje rijden lig je lekker te slapen tegen apie aan. Zo schattig om te zien! Eenmaal gearriveerd mochten we  eventjes wachten. Mama zag nog een jongetje met een Dikkie Dik knuffel in zn mond. Ze kon er wel om lachen. Als ik daar zit, vindt mama t net een paradijsje. Iedereen is gelijk en er wordt geen onderscheid gemaakt tussen niemand. Niks is gek. Heerlijk. Je kunt gewoon jezelf zijn! Even later mochten we met de verpleegkundige mee om je te meten, te wegen, een hartfilmpje te laten maken en je saturatie te mete...
Een reactie posten
Meer lezen