December.
Ik schreef pas geleden over deze maand. Ik zie de irritante - pardon my french - kutquotes voor bij komen: 'make it a december to remember'.
Deze ouwe zuurpruim vraagt zich meteen af hoe het dan met die andere maanden moet. Het jaar heeft nu er nu eenmaal 12 en om het nou allemaal op deze te gooien. Voor december moeten we leven. Vergeet het maar. Ik weiger.
En toen werd het toch een maand van die kutquote. Nee, ik vroeg er niet om. Het gebeurde. Zomaar. (Om mij, ons te pesten denk ik heel soms) Ik denk dat het leven een cursus kickboksen heeft gekregen. Er vielen ontzettend rake klappen.
Gejankt heb ik van de pijn. Met een bloedneus, een blauw oog. 'VIND JE DIT NOU LEUK?!' vroeg ik verbeten.
Ik kon terugvechten, maar deed het niet. Weglopen was ook een optie geweest. Of eigenlijk niet, het zou me achterna gekomen zijn met nog rakere klappen.
En toen waren daar mensen met doeken voor m'n bloedingen, zalf voor mn blauwe oog en een liefdevolle deken die om me heen werd gelegd om me op te warmen waarna de pijn direct verzacht werd. Dankbaar liet ik mezelf verzorgen.
Het leven en ik zitten naast elkaar. Uitgemept. Ik kijk em recht in de ogen met 'n leeg gevoel. Verdrietig van alle zorgen. Alle pijn. 'Waarom?' vraag ik. Het antwoord blijft uit. Ik wil terugslaan maar ik doe het niet. Wie zou ik er een plezier mee doen? Mezelf het allerminst.
Over een tijd zullen we weer een soort van vrienden zijn. Net zoals je n beer op de weg beter kunt omhelzen.
Het leven gaat niet altijd zoals ik had gehoopt. Maar toch, het komt altijd wel weer goed. Linksom of rechtsom.
Ik wil n ieder bedanken die de laatste weken ons hebben bijgestaan in deze lastige tijden. Mijn dank is onmeetbaar. De liefde die ik voelde was als een warm bad. Dankjulliewel! ♡
Reacties
Een reactie posten