Het was een normale dag. Zo leek het. Iedereen deed z'n ding. Het regende af en toe en soms leek de zon om het hoekje te kijken.
Het moment waarop ik dat ene nieuws zag, kroop het meteen onder m'n huid. Vooral dat kleine meisje van een jaar oud.
Haar mama gestorven op een woensdagavond. Op te jonge leeftijd..Wat zal ze gemist worden...
Dat je dan nooit zult weten hoe ze rook. Hoe ze je knuffelde en hoe ze je troostte als je bang was. Hoe ze klonk in haar stem, hoe ze haar vork vasthield tijdens het eten, hoe ze je in bed stopte en misschien wel zachtjes voor je zong. Hoe ze liefkozend je naam zei en je door je babyhaartjes streek.
Ooit was ik datzelfde meisje. Het meisje dat op veel te jonge leeftijd haar vader verloor. Vaak als ik het mensen vertel vraagt men of er herinneringen zijn. 'Nee, helaas' vertel ik ze dan.
Lief meisje,
Ik hoop dat mama's naam iedere dag genoemd wordt. Ik hoop dat jij mag weten door anderen hoe geliefd je bent door je mama. Dat jij voor haar de zon, de maan en alle sterren bent. Het mooiste wat ze ooit gekregen heeft.
Want ookal weet je het niet lief meisje, je zult het altijd voelen. Net als ik. Dat kleine meisje van bijna 33 jaar geleden
♡
Reacties
Een reactie posten