Come running through the forest
of these thoughts
and collapse
into the clearing of grace.
Run through the wilderness
of who and what di not want you
and realize there is a freedom for you
to still want better things.
It is okay to dream better dreams.
Even if what you lost
seemed to be everything.
Because the truth is,
you were always made for more.
You were always made to carry on.
through the worst of things,
gathering all the strength you would need
to be who you are today.
Even when you were hurt along the way.
Even when you felt like a prisoner
in your very own mind, by grace,
you survived
and you still have permission
to roam free.
Roam free into the clearing.
Catch your breath.
Fall.
Rest.
Begin again.
You are allowed to do that.
You are allowed to want more
than these current feelings
and out in the clearing,
you are allowed to find healing.
- Morgan Harper Nichols -
Wat ik van tevoren niet had kunnen bedenken aan het moederschap, zijn de zorgen die je kunt hebben over je kind. Of juist niet. En hoe t niet vanzelfsprekend is om ze niet te hebben.
Begrijp me niet verkeerd hoor, het is geen zaak van leven of dood. Maar wel een zaak van mijn hoofd die bijna uiteen spat van alles wat erin afspeelt.
Volgende maand wordt Glenn 5. VIJF! Begin van het jaar moest ik er bijna van huilen. Nu denk ik: Kom maar op! Livia is 2 jaar en 3 maanden (bijna 4). En als ik me ergens totaal geen zorgen over maak is zij het wel. Ergens vind ik dat sneu klinken voor Glenn. Ik gun hem net zo goed een zorgeloze moeder, maar met alles wat er gaande is lukt dat niet altijd zo goed. Tegen een ander zou ik zeggen: logisch! Dus dat probeer ik mezelf ook steeds te zeggen.
Ondanks dat zie ik nog steeds dat ie vooruitgaat in alles. Taal en begrip zijn een lastig punt, al is ie in anderhalf jaar tijd ontzettend hard gegroeid en natuurlijk ben ik supertrots op m'n kleine grote oogappel.
En die taal, nou ja, die is niet eens het ergste. Het is meer z'n gedrag waar ik moeite mee heb, met zijn extreem rigide momenten en mijn zeker niet oneindige geduld. We weten niet zeker waar het vandaan komt. We zijn druk met onderzoeken en uitvinden waar wel vandaan, maar het kost tijd. Ik hoop dat de weg we nu zijn ingeslagen een goede uitwerking zal hebben.
EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Het is een behandelmethode om traumatische ervaringen te verwerken, bijvoorbeeld een (verkeers)ongeluk, een overval, medische handelingen en pesterijen. Deze behandelmethode wordt in Nederland bij volwassenen toegepast sinds 1994 en bij kinderen en jongeren sinds 2000. Bij EMDR worden traumatische herinneringen eerst geactiveerd en dan gecombineerd met een afleidende taak zoals oogbewegingen. Zo wordt de informatieverwerking in de hersenen gestimuleerd.Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat EMDR succesvol is bij volwassenen. Ook bij kinderen zijn de uitkomsten veelbelovend. (bron: www.emdrkindenjeugd.nl)
Het is een pittige situatie waar we inzitten. Eigenlijk kan ik dat voor m'n gevoel niet eens echt goed uitleggen. Het niet weten hoe iets uitpakt, zoals een simpel ritje naar de supermarkt kan zorgen voor alles wat je eigenlijk niet wilt. En soms gaat het heel goed en vraag ik mezelf af waar ik me altijd druk om maak. Ik kan daar eigenlijk altijd wel heel lang op teren, zulke goede ervaringen. En eigenlijk probeer ik dat soort dingen zoveel mogelijk. Juist om mezelf 'te kietelen'. Ook een bezoek aan de stad met 2 kinderen is ook een mega overwinning. Als het aan het eind van de tijd niet meer gezellig is mag ik in m'n handjes knijpen. Ik slurp ze op als een goed glas wijn (als ik dat al zou drinken)
Op school gaat het goed. Glenn vindt het prachtig en leert een hoop nieuwe dingen. Er zijn eigenlijk weinig dagen waarop hij niet naar school wil. Z'n juffen zijn allebei erg lief voor em en hebben een hoop geduld met t mannetje. Livia gaat naar de peutertjes en ze vindt het zo leuk dat ze op dagen waarop ze niet gaat heel hard moet huilen. Gister vroeg ik aan beiden wie hun beste vriend is (was eigenlijk wel een videomomentje waard) Allebei noemden ze elkaar. Ze zijn ook zo gek op elkaar dat ze elkaar regelmatig de keet uitvechten.
Er zijn dus ook genoeg goede momenten of dagen (al moet ik er op mindere of ronduit slechte dagen er wel echt naar zoeken) Ik vind het op z'n zachtst gezegd vervelend (zeg maar ronduit KUT) dat we na bijna 5 jaar nog steeds aan het aan modderen zijn met deze dingen. Rust zou een welkome afwisseling zijn ;-) Ik las pas iets over 'levend verlies'. Ik kon mezelf er wel in vinden. Dit hadden we allemaal niet verwacht aan het begin van de zwangerschap. Het maakt mezelf onzeker. En ook al probeer ik dat niet allesbepalend te laten zijn, faal ik daar ook weleens gruwelijk in. Belangrijk is het om goed voor mezelf te zorgen en zeker dingen te doen waar ik blij van wordt, al kost dat misschien iets meer schermtijd dan ik zou willen. Een geluk voor die spruitjes van mij :-) (en heel soms komt het voor dat het meneertje eventjes in slaap valt. Want zelf vindt hij slapen enorm 2018)
Reacties
Een reactie posten