Het is december. De maand van de veronderstelde mooie dagen. Het samenzijn. Het genieten.
Ooit was dat zo maar als ik zeg dat het nu wat minder is, ben ik negatief en dat mag ik eigenlijk niet zijn. Ik hoor dat vaak om me heen. Een maatschappij die roept dat er voor ieder iets wat niet fijn is wel een remedie is.
'Ga maar naar een psycholoog, dan wordt je misschien wel wat positiever'.
Nee. Ik ga er niet heen. Niet voor dat. Iets wat zich oplost door het maar gewoon te zijn. In mijn positie is het niet meer dan logisch dat ik me zo voel.
Ik wil het eigenlijk niet eens negatief noemen, maar het is zo maatschappelijk verantwoord. Ik ben niet maatschappelijk verantwoord.
Er gebeurd nogal veel op het moment Dingen die mij niet in mn koude kleren zijn gaan zitten. Iets wat door mn aderen gaat, net zoals die adrenaline die me soms achtervolgt. Dus ik ben soms of vaak negatief. Soms blij en soms moe en soms niet blij. Het zij zo.
Wat ik trouwens ook ben is dankbaar. Voor lieve mensen om me heen, die mijn positie begrijpen. Die mijn buien begrijpen. Mijn negativiteit. Voor man en kinderen. De zon die soms schijnt als een malle. De bomen die haar filteren. Heb je dat weleens gezien?
Geen geld wat hier tegenop kan ...
Reacties
Een reactie posten