Eigenlijk had ik mn verhaal al klaar voor je. In mn hoofd had ik die woorden allemaal al voor je opgeschreven.
En nu... Nu het erop aankomt weet ik niet meer wat ik wilde schrijven. Ik wijt het steeds aan de hormonen.
Er is een nieuwe baby (zoals mijn neef van 7 dat noemt) onderweg. Het teken dat mijn leven en dat van Glenn door is gegaan. Als je t aan Glenn vraagt, die weet gelukkig van niks meer.
Want ik zou een keus kunnen hebben. Boos op je kunnen blijven, je dood kunnen wensen of mezelf erbij neerleggen dat er mensen zijn die hun verantwoording niet kunnen of willen nemen. Ik weet trouwens ook niet wat voor straf je hebt gekregen. Het doet me weinig, want ik zou niet weten of jij je les eruit zou trekken.
Een jaar na het auto ongeluk zou ik je alsnog kunnen vervloeken. Ik doe het niet. Natuurlijk word ik weleens pisnijdig als ik er aan terugdenk. Wat zou ik anders moeten verwachten van mezelf. Ik ben zeer zeker geen heilige. Het verschil is alleen dat ik mezelf er niet door laat leiden. Het laatste wat ik wil is een verbitterd oud vrouwtje te worden dat zwelgt van zelfmedelijden en continue het slachtoffer uit zou hangen. Nee, het leven bestaat uit meer dan wat je meemaakt.
Soms lig ik in bed als ik moet slapen. Dan zie ik van een afstandje wat er gebeurde ten tijde van. Een auto die kansloos de berm in werd gereden en daarna 3 keer over de kop ging. Soms lig ik in bed en bedenk mezelf dat mn laatste uren geslagen zijn. Het is wat de angst met me doet.
Als ik moet rijden ben ik nog steeds bang. Vooral voor zwarte bestelbusjes. Ik zie iedere idiote actie van iedereen. Het zijn er echt veel. Scheldend en vloekend zit ik dan achter het stuur. En soms toeter ik. Terwijl ik dat eerder nooit in die mate deed. Ik wil me niet laten verleiden door de makkelijkste weg: thuis blijven. Daar heb ik alleen mezelf mee. Ik wil mijn vrijheid terug.
Gelukkig kan ik intens gelukkig zijn met wat het leven me heeft gegeven. Het heeft me in leven gehouden terwijl iedereen zegt dat we van geluk mogen spreken dat we er nog zijn. Het was onze tijd nog niet. En soms ben ik dus niet gelukkig. Omdat alles wat we mee hebben gemaakt ervoor gezorgd heeft dat ik nog intenser voel en beleef...
Ik wil graag hopen dat je jezelf kunt aankijken in de spiegel, zoals ik dat vorig jaar ook al noemde. Dat je misschien een les hebt mogen leren en er iets wijzer van bent geworden, zodat je jezelf recht in de ogen kunt aankijken.
Dit was het. Misschien zaten er in mn hoofd nog 10000 andere woorden om weer te geven hoe het ervoor staat, al denk ik niet dat die woorden meer bijdragen aan wat ik al geschreven heb.
Daarom:
Het ga je goed.
Reacties
Een reactie posten