Doorgaan naar hoofdcontent

Levensles (of iets dat erop lijkt)

Lieve Glenn
Stond je daar alweer. Vanmiddag aan het hekje naar iedere voorbijganger aan het hekje bijna schreeuwend 'haaaai' te roepen. Er zijn mensen die verrast omkijken en zien dat er n jonge man van 2 en 4 maanden naar hun staat te zwaaien. Gewoon, omdat je dat leuk vindt..
Je wordt groot. Ik zie t bijna gebeuren. Je koppie wordt anders en met de dag wordt je weer iets wijzer..al praat je dan niet, op een sporadisch 'mmmmm wat lekker!' na, je snapt t allemaal.
Stilzitten lukt je soms. Als de tv aanstaat. Wanneer je em stiekem zelf via de zijkant van de tv hebt aangezet. Soms bezit ik de kracht om te zeggen dat t niet mag. Vaker niet. Als ik jouw blije hoofdje zie.
Soms vraag ik mezelf af hoe t kan dat ik jouwn moeder mag zijn. Waar ik het aan verdiend heb om n jochie die zo grappig en sociaal en lief is om me heen te mogen hebben.
Ik hoop dat je zo mag blijven. Gewoon wie je bent. Ondanks dat er weleens situaties zullen zijn die je van je pad af zullen brengen. Die je doen wankelen. Of dat er wordt verteld dat je iets niet kan. Wat je dan wel graag wilt. Doe t dan toch maar wel. Volg je hart. Een wijze raad van je moeder.
Net zoals jij omgaat met situaties op jouwn manier. Natuurlijk kun je van anderen leren. Dat is ook goed..maar niet omdat jouwn manier niet goed zal zijn. Mama kreeg na het grote ongeluk van jou te horen dat ik vooral blij moest zijn, je was toch immers niet dood?! Ik zou me niet zo moeten aanstellen om diezelfde reden. Weet je wat het is liefje, dit zegt vaak meer over de ander dan over mama. Ik heb t moeten leren. Dat anderen je niet begrijpen of dat hun eigen verdriet hoog zit en dat op jou projecteren. Net zoals dat je altijd zou moeten genieten. Mama vindt t onzin. Het leven is niet altijd een groot feest. Als t lukt weet je t en voel je dat in elke vezel van je lijf. Het zegt ook verder niks over hoe dankbaar of blij je bent met wat je hebt mogen krijgen! En natuurlijk hoop ik dat t je voor de wind zal gaan, maar als dat niet zo is, hoop k dat je genoeg bezit om je zeilen erop aan te passen :-) Het wordt namelijk altijd weer lente. Al heeft dat soms meer tijd nodig dan met andere dingen.
Weet dat ik er altijd voor je ben. Al ontkomt mama ook niet aan haar fouten. Ik hou van jou! Iedere dag weer een beetje meer ♡
Liefs
Je Mama

Reacties

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...

de blaadjes van de bomen

Ik kijk naar buiten. De regen en de wind die maken dat alle blaadjes van de bomen vallen. Herst in volle glorie.  Hier thuis hebben ze het weleens over sneeuw. Ik vertel ze dan dat het nog niet koud genoeg is daarvoor. Alles op z'n tijd.  Nog niet eerder zag ik de herfst zo aanwezig als nu. Iedere dag kijk ik naar buiten en kan ik bijna vertellen hoeveel blaadjes er liggen. De kleurenpracht erbij maakt het een wonderlijk geheel. Als in een schilderij maar dan in het echt en nog veel mooier.  Ik word er blij van en tegelijk ook bang.  De wind. De regen. De tijd om dingen los te laten. Al ben ik blij dat het gewoon maar gebeurd en we het niet in de hand hebben. Dat we het moeten doen met de aanwezigheid van het nu. De uitdaging van het omarmen van dingen waar we geen controle over hebben.  Het leven met volle teugen. Met alles wat daarin leeft. Vreugde, maar ook mijn pijn en angst. Zo kan het blauw van de zomer net zo mooi zijn als het grijs van de herfst 💛 ...

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...