Doorgaan naar hoofdcontent

Negatief

Lieve Glenn

Weet je wat t is. Soms is mama gewoon weg over het algemeen niet echt positief over t leven. Mijn beeld van de wereld is nou niet echt wat je zegt rozegeur en maneschijn te noemen. Er gebeurd zoveel ellende. Mensen worden ziek. Kinderen gaan dood. Mensen moeten vluchten. Mensen worden vermoord. Mensen hebben honger. Mensen worden onderdrukt. Mensen kunnen enorm wreed zijn en hard. En hebben er alles voor over om te overleven...ten koste van elkaar.

Mama weet dat ik deze aardbol neerzet als een bak ellende. Maar wat mama niet wil is om jou een vertekend beeld mee geven, dat het altijd maar zo leuk is. Of zolang je maar positief denkt, je je leven dan ook zonder enige ellende kan leven.. Ik denk ook niet dat het kan. Ik heb zelf mee moeten maken hoe deze wereld vervuild is. Waarin vreselijke dingen gebeuren. Een heel ziek kind, een auto ongeluk, een miskraam..

Twee jaar geleden had k nooit kunnen denken aan de impact van mama worden. Veel groter dan ik me had voor kunnen stellen. Na dit allemaal met jou gebeurd was moest ik weer leren leven. Leren leven met jou. Ik was immers mama geworden, van n veel te bijzonder jochie. Te bijzonder omdat k die eer voor mijn gevoel niet aankon, omdat k wist wat er met je kon gebeuren. Hoe kwetsbaar t leven is en ik kennismaakte met het gegeven dat ook kinderen doodgaan. Zomaar...
Alle begrippen die zo duidelijk leken, waren onzeker geworden en weggevallen. Alles waar je zo op bouwde. Weg..en ook al is je baby er dan nog. Nog steeds is die impact aanwezig. Niet meer in dezelfde mate, want man, mama heeft wel even wat werk verzet afgelopen maanden.
Vol overgave. En dan maar zien waar t schip zou stranden. De controle laten varen...

En ondanks alles ben ik dankbaar voor wat ik heb gekregen. Dat ik mag ademhalen en de zon iedere dag opgaat, ook al schijnt ze soms achter de wolken. Het is allemaal niet vanzelfsprekend. Dat ik een mooie zoon op deze wereld heb mogen zetten, wat een wonder. En je nu leeft zoals nooit tevoren...en een 2e baby. Jeetje, wat een grote verrassing is dat. Een kers op de taart :)
En zo kan ik nog wel even doorgaan!

Liefje, ik ben apetrots op jou. Al beklim je de tafel en je speelgoedkast. En gooi je boodschappen in de wagen waar we thuis pas achter komen (en we dus eigenlijk helemaal niet nodig hebben) :)

Liefs
Je Mama

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Elf jaar later

Is het niet mooi om te merken hoe veerkrachtig een mens kan zijn?  Dat er weer lucht komt in een trauma. En het trauma niet langer meer een trauma heet? Niet dat de ervaring weg is. (Daar kun je op hopen als je er middenin zit)  Nee, het is niet meer licht ontvlambaar. Het hangt niet meer boven je hoofd als een donkere grijze massa die je overal achtervolgt.  Ergens laat je het dan toch los. Heel voorzichtig laat het los, als een lijm die zijn kleefkracht verliest, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Nog altijd word ik er door geroerd. Of dat ik soms huil wanneer ik iemand vertel over toen. Dat is niet erg, want het mag er ook gewoon bij horen. Het hoeft niet weg. Net als littekens. Deze zie je alleen niet direct. Hij zit immers op mijn hart. En dat heeft ook weer wat fijns in zich.  En niet alleen dat. Elf blijkt ook de leeftijd van de ontelbare, soms mooie (levens)vragen.  "Toen ik een baby was en mijn hartje erg ziek ging de dokter toen hier *wijst naar ...
Een reactie posten
Meer lezen

Een ware hel

Lievelieve Glenn, Mannetje mannetje, waar zijn we in terecht gekomen! Kotsmisselijk ben ik ervan. Vanavond onder het mes..wat een onzekerheid! De angst om jou kwijt te raken duizelt me in alle vezels van mijn lijf. Het raakt me tot in het diepst van mn ziel. Verder kijken bestaat niet. Leven in het hier en nu, zoals de maatschappelijk werkster ook zei. Kijkend naar jou handjes, haartjes, voetjes, oogjes besef ik me zo erg dat wij bij elkaar horen. Zometeen word je opgehaald. Ik probeer met alle macht me te focussen op mijn ademhaling, maar een seconde later word ik alweer door de realiteit ingehaald. De sneltrein dendert maar door. Waar stopt ie even..zodat ik weer even op adem kan komen. Mama weet niet waar ze op moet hopen. Waar haal ik het vandaan...hoe ga ik dit redden? Een ware uitputtingsslag! Lieverd, ik zal je moeten laten gaan voor nu...ik hoop dat jij sterk zult zijn, zodat je met ons opgroeit tot een sterke vent! En de liefde mag ervaren die ik jou zo ontzettend toewens!...
4 reacties
Meer lezen

tien

Lieve Glenn,  Sinds jij er bent is er niets meer van mijn perceptie van tijd overgebleven. Wat eerder een dag duurde lijkt soms, maar dan in het slechtste geval, op een jaar en wat een jaar is, vliegt soms voorbij alsof het een dag was.  In the morning when I wake And the sun is coming through Oh, you fill my lungs with sweetness And you fill my head with you Shall I write it in a letter? Shall I try to get it down? Oh, you fill my head with pieces Of a song I can't get out Can I be close to you? (Paper Kites -Bloom) Waar het toen jij zo ziek bleek en daarom onze wereld tot stilstand kwam - en lang daarna, met elk liedje op de radio over jou en ons leek te gaan, zo ging die wereld weer langzaam draaien en zijn die liedjes onderdeel geworden van wat is geweest. Hoe bijzonder is het dat, want ik luister ze niet elke dag, ze wanneer ze voorbijkomen ik weer even terug mag naar toen. Tien jaar geleden.  De tijd van opschudding, de tijd tussen hoop en vrees.  I'd be lost w...
1 reactie
Meer lezen